Από τον Άαρον Μος
Ερώτηση:
Ποια είναι η άποψη του Εβραϊσμού για το διαζύγιο; Εάν οι ψυχές ενώνονται κάτω από τη Χουπά, μπορούν στη συνέχεια να χωριστούν;
Απάντηση:
Όταν ένα ζευγάρι τελεί Εβραϊκή, γαμήλια τελετή, οι ψυχές του γίνονται ένα. Μοιάζει με πνευματική επέμβαση κατά την οποία, δύο διαφορετικά όντα συνενώνονται σε ένα νέο σύνολο. Η Εβραϊκή διαδικασία διαζυγίου είναι η αντίστροφη της προηγούμενης. Είναι ένας πνευματικός ακρωτηριασμός που αποχωρίζει το ένας μέρος της ενωμένης ψυχής από το άλλο, δημιουργώντας δύο διαφορετικές οντότητες.
Το διαζύγιο, όπως και ο ακρωτηριασμός, είναι τραγωδία, αλλά μερικές φορές είναι το σωστό. Η συμπεριφορά μας προς το διαζύγιο μοιάζει σε πολλά σημεία με τη άποψή μας για έναν ακρωτηριασμό.
Είναι επίπονα. Όταν ένα άκρο φτάσει σε τέτοιο σημείο μόλυνσης που να απειλεί και το υπόλοιπο σώμα, ο ασθενής έρχεται αντιμέτωπος με μια φριχτή επιλογή: να υπομείνει τον πόνο του ακρωτηριασμού ή να αφήσει τα πράγματα ως έχουν. Εάν οι μελλοντικοί κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι από αυτόν τον πόνο, το σωστό είναι να κοπεί το άκρο. Παρομοίως, το διαζύγιο είναι οδυνηρό για όλους τους εμπλεκόμενους, αλλά είναι η σωστή επιλογή όταν η παραμονή σε μια άρρωστη σχέση προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή, πόνο και στενοχώρια.
Είναι η έσχατη λύση. Κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αποφύγουμε τον ακρωτηριασμό. Εάν υπάρχει και η παραμικρή πιθανότητα να σωθεί το άκρο, αξίζει η προσπάθεια ακόμα κι αν αυτό απαιτεί πολύ κόπο και έξοδα. Μόνο όταν έχουμε εξαντλήσει όλες τις άλλες πιθανότητες, καταλήγουμε στον ακρωτηριασμό. Το ίδιο συμβαίνει και με το διαζύγιο. Ενδείκνυται μόνο όταν όλες οι συζητήσεις και οι σοβαρές προσπάθειες αποδειχθούν άκαρπες.
Δεν είναι ένα «Σχέδιο Β». Ο ακρωτηριασμός δεν αποφασίζεται «ελαφρά τη καρδία». Δεν αποτελεί επιλογή όταν τα πράγματα δε λειτουργούν. Κανείς δεν επιλέγει ασυλλόγιστα να πειραματιστεί με το σώμα του και μετά να πει, «εάν συμβεί κάτι στα άκρα μου, μπορώ να τα ακρωτηριάσω». Με τον ίδιο τρόπο, δεν αποφασίζουμε έναν γάμο λέγοντας, «αν δεν πετύχει μπορούμε πάντα να πάρουμε διαζύγιο». Το διαζύγιο δεν πρέπει επουδενί να αποτελεί παράγοντα στην απόφαση του γάμου. Ο γάμος είναι παντοτινός και δεν υπάρχει «Σχέδιο Β».
Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Κάποιος που έχει ακρωτηριαστεί, μπορεί να ζήσει μια ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη ζωή. Μπορεί μάλιστα να είναι πολύ καλύτερα μετά την επέμβαση. Εάν ωστόσο είχε την ευκαιρία να ξαναζήσει, σε καμία περίπτωση δε θα διάλεγε να περάσει την ίδια δοκιμασία για δεύτερη φορά. Έτσι και το διαζύγιο είναι πιθανόν να οδηγήσει στην ευτυχία και η πραγματική αγάπη να έρθει μετά τη διάλυση μιας σχέσης. Ωστόσο θα ήταν προτιμότερο να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, χωρίς να περάσουμε τον πόνο του διαζυγίου.
Συχνά, όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, η απάντηση δεν πρέπει να είναι «γιατί χώρισαν;», αλλά «γιατί παντρεύτηκαν;». Σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι χωρίζουν για τη σωστή αιτία και παντρεύονται για λάθος λόγους. Τα υψηλά ποσοστά διαζυγίων δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνουν από την ιδέα του γάμου, αλλά να μας κάνουν να παίρνουμε το γάμο στα σοβαρά και να βεβαιωνόμαστε ότι επιλέγουμε το σωστό σύντροφο για τους σωστούς λόγους. Ποιοι είναι οι σωστοί λόγοι; Αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα.
Ο Ραβίνος Άαρον Μος διδάσκει Καμπάλα, Ταλμούδ και Ιουδαϊσμός στο Σύδνεϋ, Αυστραλία
