Νιώθω υποκριτής!
Από τον Άαρον Μος
Ερώτηση:
Σίγουρα έχετε παρατηρήσει πως σταμάτησα να έρχομαι στη λειτουργία, το βράδυ της Παρασκευής. Δεν είναι κάτι προσωπικό, όλοι εκεί με καλοδέχονται και είναι σπουδαίοι άνθρωποι. Νιώθω απλώς λίγο ψεύτης όταν λέω τις προσευχές, διότι δεν ξέρω αν τις πιστεύω πραγματικά. Πώς μπορώ να δηλώνω ότι «αγαπώ ολόψυχα το Θ-ό» όταν δεν αισθάνομαι ακριβώς έτσι;
Απάντηση:
Είστε παντρεμένος εδώ και δύο χρόνια και ξέρω πως αγαπάτε πραγματικά τη γυναίκα σας. Δεν σας έχει τύχει όμως ποτέ να σηκωθείτε ένα πρωί με την αίσθηση πως έχετε απωλέσει αυτό το συναίσθημα; Είτε ίσως κάποιας έντασης ανάμεσά σας (κάτι απόλυτα φυσιολογικό σε κάθε υγιή σχέση), είτε επειδή νιώθετε πεσμένος για άλλους λόγους ή για καμία προφανή αιτία. Απλά νιώθετε την καρδιά σας πέτρα και την ζεστασιά και την αγάπη που νιώθατε να έχουν κάνει φτερά.
Αν λοιπόν εκείνη τη στιγμή σας ρωτήσει η γυναίκα σας, «Με αγαπάς;», δεν θα ήταν ψέμα αν της απαντούσατε «ναι»; Μήπως θα οφείλατε να είστε ειλικρινής απέναντί της και να της πείτε, «Αγάπη μου, αυτή τη στιγμή δεν είμαι σίγουρος»;
Φυσικά και όχι! Θα πρέπει να της πείτε με σιγουριά, «Βέβαια σε αγαπώ!» (και αυτή θα πει, «Το ξέρω, απλά ήθελα να το ακούσω»). Και αυτό δεν είναι ψέμα. Διότι σίγουρα την αγαπάτε, αλλά αυτό το συναίσθημα δεν εκδηλώνεται προς στιγμήν στην καρδιά σας. Υπάρχει, δεν έχει φύγει, αλλά για κάποιο λόγο έχει μπλοκαριστεί και δεν μπορείτε να το βιώσετε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάτε πια. Απλά περνάτε μια φάση, όπως όλοι μας κατά καιρούς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η αγάπη έπαψε να βρίσκεται στη θέση της.
Είναι λοιπόν απόλυτα τίμιο να πείτε «Σε αγαπώ» ακόμα και αν εκείνη τη στιγμή δεν το αισθάνεστε. Και τότε κάτι παράξενο αρχίζει να συμβαίνει. Η καρδιά σας αρχίζει να μαλακώνει, προφέροντας και μόνο τις λέξεις «σε αγαπώ», όχι γιατί το νιώσατε όταν το λέγατε, αλλά διότι η σύζυγος είχε ανάγκη να το ακούσει. Με αυτόν τον τρόπο βγήκατε από τον εαυτό σας, σπάσατε το κέλυφος που σκέπαζε την καρδιά σας και είστε ανοιχτός να το ζήσετε πάλι. Η αγάπη δεν θα αργήσει να επιστρέψει δριμύτερη, πιο δυνατή και παθιασμένη από ποτέ.
Το ίδιο ισχύει και στη σχέση μας με το Θ-ό. Η ψυχή μας Τον αγαπά ήδη, διότι αποτελεί τμήμα Του. Συχνά όμως δεν νιώθουμε την αγάπη. Είμαστε πνευματικά μλοκαρισμένοι και οι καρδιές μας είναι κλειστές στην ψυχή και τα αισθήματά της. Η αγάπη όμως υπάρχει, όπως και η ψυχή, αλλά δεν τη νιώθουμε, δεν είναι φανερή.
Δεν πρέπει να περιμένουμε να μας επισκεφτούν αυτά τα συναισθήματα για να προσευχηθούμε. Μερικές φορές ισχύει το αντίστροφο – λέγοντας τις προσευχές, ακόμα και χωρίς να το νιώθουμε, τα στρώματα κυνισμού και αμφιβολίας αρχίζουν να λιώνουν και η ψυχή να λάμπει πίσω από αυτά.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει βαθύτερη προσευχή από αυτήν. Όταν λέτε στη γυναίκα σας πως την αγαπάτε, όχι γιατί το αισθάνεστε εκείνη τη στιγμή, αλλά γιατί αυτή έχει ανάγκη να το ακούσει και γνωρίζετε πως είναι αλήθεια, αυτό δεν είναι μια εκδήλωση βαθιάς αγάπης; Με τον ίδιο τρόπο, όταν λέτε μια προσευχή, όχι γιατί το αισθάνεστε αλλά επειδή ο Θ-ός θέλει να την ακούσει, τότε πράγματι την λέτε γι’Αυτόν.
Ο Ραβίνος Άαρον Μος διδάσκει Καμπάλα, Ταλμούδ και Ιουδαϊσμός στο Σύδνεϋ, Αυστραλία
