Γιατί να μην είμαστε χορτοφάγοι;
Από τον Ααρόν Μος
Ερώτηση:
Αφού ο Ιουδαϊσμός απαιτεί να είμαστε ευγενικοί με τα ζώα, δεν θα έπρεπε να είμαστε χορτοφάγοι;
Απάντηση:
Σέβομαι πολύ όσους επιλέγουν να μην τρώνε κρέας από ευαισθησία απέναντι στα ζώα. Υπάρχουν επίσης κάποιοι που λένε ότι αυτό συμβαδίζει με τις απόψεις του Ιουδαϊσμού (αν και όλοι συμφωνούν ότι επιτρέπει την κατανάλωση κρέατος).
Υπάρχει όμως και άλλη οπτική γωνία, πιο πνευματική, που μας δείχνει ότι η κατανάλωση κρέατος δεν είναι μόνο η ικανοποίηση μιας ανθρώπινης επιθυμίας, αλλά έχει και ιερό σκοπό.
Το Ταλμούδ μας διδάσκει πως ο λόγος που ο Αδάμ και η Εύα δημιουργήθηκαν μετά από όλα τα άλλα πλάσματα, ήταν για να πάρουν ένα διπλό μάθημα: οι άνθρωποι μπορεί να είναι το αποκορύφωμα της δημιουργίας, όπως μπορεί να είναι και η κατώτερη μορφή ζωής. Εάν πράττουν σωστά, τότε όλα έχουν δημιουργηθεί για να τους εξυπηρετούν, αλλά αν υποβαθμίσουν τον εαυτό τους τότε θα πρέπει να θυμούνται πως «ακόμα και ένας ψύλλος είναι ανώτερος από σένα».
Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα με ελεύθερη βούληση. Αυτό σημαίνει πως είτε μπορεί να εργαστεί με τον εαυτό του και να γίνει καλύτερος ή να καταχραστεί τα δώρα του και να γίνει χειρότερος. Μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι γενναιόδωρος, ευγενικός, ανιδιοτελής, ακολουθώντας κάτι ανώτερο από τα ένστικτά του. Και μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι βίαιος, καταστροφικός και φονικός. (Αν και μερικές φορές μας φαίνεται πως τα ζώα ενεργούν με πράξεις καλοσύνης ή καταστροφής, όλα ανεξαιρέτως, ακολουθούν το ένστικτο της επιβίωσης – δεν υπάρχει αλτρουϊσμός ή μοχθηρία σε ό,τι κάνουν).
Όταν χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας με καλό, δίκαιο και ανιδιοτελή τρόπο, τότε είμαστε η ανώτερη μορφή ζωής και όλο το υπόλοιπο δημιούργημα βρίσκεται εκεί για να μας υπηρετεί. Ως εκ τούτου, τρώγοντας άλλα πλάσματα, στην πραγματικότητα, τα υψώνουμε σε μέρη που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν από μόνα τους.
Για παράδειγμα, εάν εγώ φάω μια τομάτα και στη συνέχεια χρησιμοποιήσω την ενέργεια που μου έδωσε για να κάνω μια καλή πράξη, τότε η τομάτα συμμετέχει στη δράση μου κάνοντας τον κόσμο καλύτερο. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει από μόνη της.
Από την άλλη πλευρά, αν χρησιμοποιήσω την ενέργειά μου μόνο για να επιτύχω εγωιστικούς στόχους ή να καταπιέσω ή να πλήξω ή να βλάψω, τότε τι δικαίωμα έχω να φάω μια τομάτα που δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, με αποτέλεσμα να τη διαφθείρω;
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Ιουδαϊσμός δεν θεωρεί βίαιη την κατανάλωση ζώων ως τροφή. Στην πραγματικότητα, βίαιο θα ήταν τον αντίθετο διότι αν δεν τρώγαμε τα ζώα θα τους κλέβαμε την ευκαιρία να υπηρετήσουν έναν ανώτερο σκοπό (εκτός φυσικά αν συντρέχουν λόγοι υγείας). Εάν παρόλα αυτά εμείς οι ίδιοι δεν ζούμε μια ζωή με αγαθούς στόχους, τότε όσο βίαιο είναι να φάμε μια τομάτα, άλλο τόσο βίαιο είναι να φάμε κοτόπουλο!
Εάν θεωρείτε το φυσικό κόσμο ως μοναδική πραγματικότητα, τότε έχετε δίκιο να νιώθετε ένοχοι όταν καταναλώνετε άλλες μορφές ζωής. Αλλά αν θεωρείτε πραγματικό τον πνευματικό κόσμο, τότε ακόμα και το φαγητό μπορεί να γίνει άγιο.
Ο Ραβίνος Άαρον Μος διδάσκει Καμπάλα, Ταλμούδ και Ιουδαϊσμός στο Σύδνεϋ, Αυστραλία
