Οι παραχαράκτες του Ταλμούδ
Προφανώς ο Πλεύρης βασίστηκε σε αγγλικά κείμενα γνωστών πλαστογράφων του Ταλμούδ και όχι στο πρωτότυπο το οποίο δεν μπορεί να διαβάσει και να παραβάλει αφού δεν γνωρίζει αραμαϊκά.
Αντισημίτες όπως ο Βαν Χάνινγκ, ο Νέστα Γουέμπστερ, ο Μπέντζαμιν Φρίντμαν και ο Γουέσλεϊ Σουΐφτ υποστήριξαν πως το Ταλμούδ αποκρύβεται συστηματικά από τους μη Εβραίους και περιέχει προσβλητικές δηλώσεις κατά αυτών. Στην πραγματικότητα, διατίθεται στις περισσότερες σοβαρές δημόσιες βιβλιοθήκες, και καθένας μπορεί να ψάξει την αλήθεια μόνος του.
Το Ταλμούδ αποτελείται από δύο μέρη: το Μισσνά και τα σχόλια επάνω σε αυτό, το Γεμαρά. Το Μισσνά συντάχτηκε και εκδόθηκε από το Γιουντά Ανασσί το 200 Κ.Ε. και ήταν ο πρώτος Εβραϊκός κώδικας νόμων από την εποχή της Τορά. Υπάρχουν δύο είδη Γεμαρά, το Βαβυλωνιακό και το Παλαιστινιακό. Το τελευταίο το οποίο συμπληρώθηκε το 500 Κ.Ε. είναι μια καταγραφή των συζητήσεων των μελετητών της Παλαιστίνης. Το Μισσνά μαζί με το Βαβυλωνιακό Γεμαρά είναι γνωστό ως Βαβυλωνιακό Ταλμούδ. Το Μισσνά μαζί με το Παλαιστινιακό Γεμαρά είναι γνωστό ως Παλαιστινιακό Ταλμούδ. Τα δύο Ταλμούδ πάντα εκδίδονται χωριστά και ποτέ μαζί.
Το φυλλάδιο του Βαν Χάνινγκ ανατυπώθηκε ευρέως, ενώ αφαιρέθηκαν ή προστέθηκαν αποσπάσματα, σχόλια και αναφορές στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 από εκδόσεις όπως Ο σταυρός και η Σημαία, Κοινή Λογική και Κεραυνός. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, ο Ιερέας Τζέραλντ Λ.Κ. Σμιθ συνέχισε να διανέμει δωρεάν φυλλάδια με περιεχόμενο όλα αυτά τα ψέμματα. Αν και σήμερα αναφέρονται σπάνια, αυτά τα κατασκευάσματα εξακολουθούν να αποτελούν τη βάση για πολλές διαμαρτυρίες πως ο Ιουδαϊσμός είναι Αντι-Χριστιανικός.
Η λίστα που παραθέτουμε είναι αυτή του Χάνινγκ. Τόσο ο Πρανετουά όσο και ο Φρίντμαν έφτιαξαν μια πολύ μεγαλύτερη, ωστόσο αυτή που ακολουθεί με τις ανασκευές, αντιπροσωπεύει το σύνολο.
Κατηγορία: «Το Ταλμούδ αναφέρει τον Ιησού Χριστό ως το νόθο παιδί μιας πρόστυχης (Καλά, 1β, 18β)».Αλήθεια: Καλά, 1β, 18β. Αυτό το απόσπασμα δεν υπάρχει στο συγκεκριμένο τόμο. Αποτελεί εξ ολοκλήρου κατασκευή, ενώ ακόμα και οι αριθμοί που αναφέρονται είναι πλασματικοί.
(Σημ. Η κατηγορία του Πλεύρη που αναφέρεται σε αυτή την περικοπή είναι άλλη (Εβραίος δύναται να ψευδορκήσει με καθαρά την συνείδηση)
Κατηγορία : «Ο Ιησούς βλασφημείται ως ανόητος (Σσαμπάθ 104β), ως μάγος (Τολντόθ Γεσσού), ως ειδολωλάτρης (Σανχεντρίν 103α) και τέλος ως διαφθορέας (Σανχεντρίν 107β)».
Αλήθεια: Σσαμπάθ (Schabbath) 104β. Η ορθογραφία αυτού του τόμου είναι Σσαμπάτ (Shabbath). Δεν αναφέρεται στην έκφραση της εκτίμησης για κάποιον αλλά μάλλον σε διάλογο: «Αυτό μας διδάχθηκε, είπε ο Ράμπι Ελιέζερ στους Σοφούς: Ο Μπεν Στάντα δεν ήταν αυτός που υπέκυψε στα μαγικά από την Αίγυπτο γεμίζοντας εκδορές (ως φυλαχτά) τη σάρκα του; Αυτός ήταν ανόητος, απάντησαν εκείνοι, και οι αποδείξεις από τέτοιους δεν μπορούν να λαμβάνονται υπόψη». Οι επαγγελαματίες αντισημίτες υποστηρίζουν τη θεωρία πως όταν οι μελετητές του Ταλμούδ αναφέρονται στο Μπεν Στάντα, εννοούν το Χριστό. Ένας Βραττανός μελετητής, ο Ρ. Τράβερς Χέρφορντ, εκφράζει ως άποψή του στο «Ο Χριστιανισμός στο Ταλμούδ και το Μιντράσς» (σελ. 37) πως Μπεν Στάντα σημαίνει Ιησούς της Ναζαρέτ. Ωστόσο μετά λέει, «...Το Ταλμούδ έχει μόνο μια αόριστη και συγκεχυμένη θύμηση από τον Ιησού» (σελ.83). Και επισημαίνει πως ορισμένοι αμφισβητούν «ότι στο Ταλμούδ υπάρχουν δύο πρόσωπα που ονομάζονται Ιησούς, κανένας από τους οποίους δεν είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ»(σελ 347).
Το Τολντόθ Γεσσού είναι ένα βιβλίο από το Μεσαίωνα και δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ.[ΤοΤολντόθ Γεσσού είναι ένα πολεμικό έργο που γράφτηκε περίπου το 10ο αιώνα. Το Λεξικό της Οξφόρδης για την Εβραϊκή πίστη αναφέρει γι’ αυτό «...το συγκεκριμένο έργο είναι μια έκφραση έντονων αντιπαραθέσεων που γράφτηκαν ως απάντηση, στις όχι λιγότερο έντονες επιθέσεις κατά του Ιουδαϊσμού στα λαϊκά Χριστιανικά διδάγματα και γραπτά έργα (εκείνης της εποχής)»]
Σανχεντρίν 103α. Ο ισχυρισμός του Βαν Χάνινγκ ότι ο Χριστός αποκαλείται ειδωλολάτρης είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένος.
Σανχεντρίν 107β. Εδώ ο Βαν Χάνινγκ διαστρεβλώνει την αλήθεια έχοντας σαν βάση μια θρυλική ιστορία αυτής της περικοπής του Ταλμούδ. Όπως αναφέρεται στην πραγματικότητα, ο Ιησούς και ο δάσκαλός του συνάντησαν μια γυναίκα σε ένα πανδοχείο στην άκρη του δρόμου. Ο Ιησούς θαύμασε την εξαιρετική της ομορφιά και αμέσως ο δάσκαλός του τον νουθέτησε και τον έδιωξε από μαθητή του.Οι ραβίνοι του Ταλμούδ ασκούν οξεία κριτική στο δάσκαλο για την αυστηρότητα και τη σκληρότητά του απέναντι στον Ιησού.
Κατηγορία: «Το Ταλμούδ αναφέρει πως ο Ιησούς πέθανε σαν ζώο και θάφτηκε σε εκείνη τη ‘βρωμερή σωρό’ ….Όπου πετούσαν τα πτώματα των σκύλων και των όνων και όπου οι γιοι του Σσαού (Χριστιανών) και του Ισμαήλ (Τούρκοι),μαζί και ο Ιησούς και ο Μοχάμεντ, χωρίς περιτομή και ακάθαρτοι όπως τα ψόφια σκυλιά θάβονταν (Ζομπάρ, III, 282).
Αλήθεια: Ζοάρ, III, 282. Αυτό είναι ένα καβαλιστικό έργο του Μεσαίωνα (13) και δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ. Όλες οι «παραπομπές» είναι κατασκευασμένες.
Κατηγορία: «Μία από τις βασικές αρχές του Ταλμούδ είναι πως όλοι οι μη Ταλμουδιστές υποβιβάζονται ως μη άνθρωποι, δηλαδή δεν είναι ανθρώπινα όντα αλλά κτήνη(Κεριτούθ, 6β, σελ. 78)».
Αλήθεια: Κεριτούθ, 6β, σελ. 78. Ακόμα και το σύστημα αρίθμησης είναι πλασματικό. Το 6β σημαίνει σελίδα 6, πλευρά 2. Κατά συνέπεια, η σελίδα 78 δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με το 6β.
Το Ταλμούδ δηλώνει εκεί ξεκάθαρα πως οι ειδωλολάτρες είναι άνθρωποι. Στα Εβραϊκά υπάρχουν διάφορες λέξεις για τον άνθρωπο: «αντάμ» «ισς» κλπ. Το Ταλμούδ λέει ότι στη Βιβλική γλώσσα, η λέξη «αντάμ» εννωεί Εβραίος, ενώ όταν αναφέρεται σε ειδωλολάτρες, χρησιμοποιούνται άλλες λέξεις. Πουθενά, δεν υποννοείται καν ότι είναι κάτι λιγότερο από ανθρώπινα όντα.
Κατηγορία: «ΟΠΟΙΟΣ ΕΒΡΑΙΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΟ Θ-Ο. Ακόμα και οι καλύτεροι από τους μη Εβραίους θα πρέπει να θανατώνονται’. (Αμποντά Ζαρά, 26β Τόζεποθ).»
Αλήθεια: Αβοντά Ζαρά, 26β Τόζεποθ. Το Τόζεποθ δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ αλλά μια συλλογή σχολίων σχετικά με αυτό.
Όσο για τα εδάφια που αναφέρει ο Βαν Χάνινγκ: Το πρώτο μέρος (που λέει πως ο φόνος ενός Χριστιανού θεωρείται θυσία) είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο.
Για το δεύτερο μέρος, το Τοσαφότ παραθέτει μια Ταλμουδική πηγή που εξηγεί πως η πρόταση «οι καλύτεροι Χαναανίτες θα πρέπει να σκοτώνονται» λέχθηκε και εφαρμοζόταν μόνο κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον τους. (Η εξήγηση γι’ αυτό είναι πως αν δείχναμε οίκτο, αργότερα θα στρέφονταν εναντίον μας).
(Σημ. Ο Πλεύρης το αναφέρει Αμποδά φυλ.26,2)
Κατηγορία: «Η ακόλουθη παραπομπή από το Ταλμούδ θα πρέπει να ενδιαφέρει όλους τους Χριστιανούς. Σημείωση: ‘Γκόι, σημαίνει μη-Εβραίος. ‘Γκογίμ, είναι ο πληθυντικός του Γκόι.». «Ο Ίδιος ο Γεχοβά μελετά το Ταλμούδ όρθιος, τόσος είναι ο σεβασμός Του γι’ αυτό το βιβλίο (Τόμος Μεχιλά)».
Αλήθεια: Τόμος Μεχιλά. Δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο στο Ταλμούδ. Επιπλέον, τα εσωτερικά στοιχεία στην υποτιθέμενη παραπομπή, φαίνονται εντελώς κατασκευασμένα. Το Ταλμούδ δεν είναι «αυτό το βιβλίο», αλλά συλλογή τόμων.
Κατηγορία: «Κάθε γκόι που μελετά το Ταλμούδ και κάθε Εβραίος που τον βοηθά, πρέπει να πεθάνουν. (Σανχεντρίν, 59α Αβοντά Ζαρά 8-6)».
Αλήθεια: Αβοντά Ζαρά 8-6. Όσον αφορά το συγκεκριμένο τόμο, οι παραπομπές είναι εξ ολοκλήρου πλασματικές. Ακόμα και ο αριθμός της αναφοράς είναι λάθος. Θα έπρεπε να λέει «Αμποντά Ζαρά 8α ή 8β». Ένας αριθμός όπως το 8-6 δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρχει στο Ταλμούδ.
Σανχεντρίν, 59α. Εδώ καταγράφεται ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο Ραβίνους, ο πρώτος εκ των οποίων πράγματι υποστηρίζει φανατικά το θάνατο για κάθε ειδωλολάτρη που μελετά την Τορά (το Πεντάτευχο, όχι το Ταλμούδ). Ο δεύτερος Ραβίνος συντρίβει ολοκληρωτικά τα επιχειρήματα του συνομιλητή του, επισημαίνοντας ότι ένας ειδωλολάτρης που μελετά την Τορά μπορεί να εξελιχθεί ανεβάζοντας τον εαυτό του στο στάτους ενός Αρχιερέα.
Κατηγορία: «Η γνωστοποίηση των θρησκευτικών μας αναφορών σε έναν γκόι θα ισοδυναμούσε με το θάνατο όλων των Εβραίων, διότι εάν οι γκογίμ μάθαιναν τι διδάσκουμε γι’ αυτούς θα μας σκότωναν όλους». (Λιμπρέ Νταβίντ 37)».
Αλήθεια: Λιμπρέ Νταβίντ 37. Πρόκειται περί ολοκληρωτικής κατασκευής. Δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο στο Ταλμούδ, αλλά ούτε και σε ολόκληρη την Εβραϊκή λογοτεχνία.
Κατηγορία: «Κάθε Εβραίος που ερωτάται από γκογίμ αν τα βιβλία μας περιέχουν πράγματα εναντίον τους, οφείλει και πρέπει να δίνει ψεύτικο όρκο». (Σσεελόθ – Ουτσσουβότ, Το Βιβλίο του Γορέ Ντεά 17)».
Αλήθεια: Το Βιβλίο του Γορέ Ντεά 17. Τέτοια πρόταση δεν υπάρχει πουθενά και αποτελεί κατασκεύασμα εξ ολοκλήρου. Σσεελόθ – Ουτσσουβότ, Το Βιβλίο του Γορέ Ντιά 17. Στο Ταλμούδ δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο. Αυτές οι δύο λέξεις αποτελούν μέρος του τίτλου σε περίπου 1500 βιβλία, αλλά από μόνες τους σημαίνουν μόνο «ερωτήσεις και απαντήσεις».
Κατηγορία: «Οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, αλλά τα έθνη του κόσμου δεν είναι άνθρωποι αλλά κτήνη. (Μπαμπά Μετσιά 114-6)».
Αλήθεια: Μπαμπά Μετσιά 114-6. Αυτή η αναφορά είναι κατασκευασμένη εξ ολοκλήρου. Ακόμα και η αρίθμηση είναι λάθος διότι δεν μπορεί να υπάρχει 114-6, αλλά 114α ή 114β.
(Σημ. Ο Πλεύρης γράφει 114,Β)
Κατηγορία: «Μετά την έλευση του Μεσσία, κάθε Εβραίος θα έχει 2800 σκλάβους. (Σιμεόν Ανταρσέν, φολ, 56δ)».
Αλήθεια: Σιμεόν Ανταρσέν, φολ, 56δ. Στο Ταλμούδ δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο. Το συγκεκριμένο όνομα ανήκει σε έναν σχολιαστή της Βίβλου, του 10ου αιώνα. Το φολ. 56δ είναι πλασματικό.
Κατηγορία: «Ο Γεχοβά δημιούργησε τους μη Εβραίους με ανθρώπινη μορφή για να μην πρέπει οι Εβραίοι να υπηρετούνται από κτήνη. Κατά συνέπεια, οι μη Εβραίοι είναι ζώα με ανθρώπινη μορφή, καταδικασμένα να υπηρετούν τους Εβραίους νυχθημερόν». (Μιντράσς Ταλπιότ, 225-Λ)».
Αλήθεια: ΜιντράσςΤαλπιότ, 225-Λ. Αυτός δεν είναι τόμος του Ταλμούδ αλλά βιβλίου του Ελιγιά μπεν Σολομόν Αμβραάμ, α-Κοέν.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι συλλογή δοκιμίων και μιντρασσίμ με αλφαβητική σειρά που εκδόθηκε πρώτη φορά στη Σμύρνη το 1731 και είχε 220 σελίδες. Η αναφορά 225L δεν έχει κάποιο νόημα.
Κατηγορία: «Αμέσως μόλις ο Βασιλιάς Μεσσίας θα κηρύξει επίσημα τον εαυτό Του, θα καταστρέψει τη Ρώμη και θα την κάνει έρημο. Αγκάθια και αγριόχορτα θα φυτρώνουν στο παλάτι του Πάπα. Μετά θα ξεκινήσει ανελέητο πόλεμο εναντίον των μη Εβραίων και θα κυριαρχήσει σε αυτούς. Θα τους θανατώνει κατά μάζες, θα σκοτώσει τους βασιλιάδες τους και θα ρημάξει ολόκληρη τη γη της Ρώμης. Θα πει στους Εβραίους: ‘Εγώ είμαι ο Βασιλιάς Μεσσίας Τον Οποίον περιμένατε. Πάρτε το ασήμι και το χρυσό από τους γκογίμ’. (Γιοσία 60, από Ράμπι Αμπραμπανέλ έως Ντανιέλ 7,13)».
Αλήθεια: Γιοσία 60. Αυτό δεν είναι τόμος του Ταλμούδ και δεν υπάρχει βιβλίο με τέτοιο τίτλο.
Κατηγορία: «Ένας Εβραίος μπορεί να κάνει σε μια γυναίκα μη Εβραία οτιδήποτε μπορεί ακόμα και να της φερθεί όπως θα φερόταν σε ένα κομμάτι κρέας. (Νανταρίν, 20, Β: Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμισπάτς 348).
Αλήθεια: Νανταρίν 20. Η πραγματική αναφορά είναι: «Οι Ραβίνοι λένε: Οτιδήποτε θελήσει ο άντρας να κάνει με τη γυναίκα του, μπορεί να το κάνει, ακριβώς όπως μπορεί να προετοιμάσει κρέας για να ικανοποιήσει την όρεξή του».
Αυτό αποτελεί συνέχεια μια συζήτησης μεταξύ ραβίνων όπου ο Ράμπι Γιοχανάν υποστήριξε πως επιτρέπονται μόνο συγκεκριμένες στάσεις και πράξεις κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης. Οι υπόλοιποι ραβίνοι απάντησαν ότι είναι αποδεκτές όλες οι προτιμήσεις του αντρόγυνου και χρησιμοποίησαν την παρομοίωση με το φαγητό. Παρόλα αυτά, η συζήτηση αφορά τις σχέσεις ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα και είναι απάτη η μετατροπή της σε θέμα ανάμεσα σε Εβραίους και μη.
Κατηγορία: «Ένας Εβραίος μπορεί να ληστέψει έναν γκόι – που σημαίνει να τον κοροϊδέψει με έναν λογαριασμό χωρίς να γίνει αντιληπτός. (Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμιστζπάτ 348)».
Αλήθεια: Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμιστζπάτ 348. Αυτό δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ αλλά μιας συλλογής Βιβλικών σχολίων του 16ου αιώνα. Το πραγματικό κείμενο σε αυτό τον τόμο λέει ότι απαγορεύεται να κλέβουμε ακόμα και το παραμικρό από Εβραίο ή μη, από παιδιά και μεγάλους. Ένας από τους σχολιαστές σημειώνει πως σε συναλλαγή με ειδωλολάτρη θα ήταν επιτρεπτό να χρησιμοποιηθεί κάποιο τέχνασμα ή στρατήγημα προκειμένου να αποπληρωθεί το δάνειο. Στη συνέχεια προσθέτει πως δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο να γίνεται από πρόθεση, αλλά αν ο ειδωλολάτρης ευνοήσει κάποιον με το λάθος του, είναι πρέπον να γίνει αποδεκτό το πλεονέκτημα που προκύπτει. Παρόλα αυτά επισημαίνεται πως ο γνωστός Ραβίνος Μαϊμονίδης ήταν ολοκληρωτικά ενάντιος σε τέτοιου είδους διαδικασίες.
Κατηγορία: «Οι περιουσίες όλων των άλλων λαών ανήκουν στο Εβραϊκό έθνος το οποίο, κατά συνέπεια, έχει την εξουσία να τις υφαρπάξει χωρίς δισταγμό. Ένας ορθόδοξος Εβραίος δεν είναι υποχρεωμένος να τηρεί ηθικές αρχές απέναντι σε ανθρώπους άλλων φυλών. Μπορεί να ενεργήσει ανήθικα αν με αυτό τον τρόπο ωφελεί τον εαυτό του ή τους Εβραίους γενικότερα. (Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμιστζπάτ 348)».
Αλήθεια: Σσουλχάν Αρούχ, Χοστσέν Αμιστζπάτ 348. Αυτό είναι εξ ολοκλήρου κατασκεύασμα.
Κατηγορία: «Πώς ερμηνεύεται η λέξη ‘ληστεία'. Ένας γκόι απαγορεύεται να κλέψει, να ληστέψει ή να πάρει γυναίκες ως σκλάβες από έναν γκόι ή έναν Εβραίο. Ο Εβραίος όμως δεν απαγορεύεται να τα κάνει όλα αυτά σε έναν γκόι. (Τοσεφτά, Αβοντά Ζαρά VIII, 5)».
Αλήθεια: Τοσεφτά, Αβοντά Ζαρά VIII, 5. Αυτό είναι εξ ολοκλήρου κατασκεύασμα. Το Τοσεφτά δεν αποτελεί μέρος του Ταλμούδ.
Κατηγορία : «Για όλους τους όρκους, τις υποσχέσεις, τις δεσμεύσεις που ξεκινώντας από αυτή τη μέρα της συμφιλίωσης, έχουμε την πρόθεση να ορκιστούμε, να υποσχεθούμε και να δεσμευτούμε για την εκπλήρωσή τους, μετανιώνουμε εκ των προτέρων. Ας είναι παράνομοι, απαλλαγμένοι, ακυρωμένοι, κατηργημένοι, ασήμαντοι, άνευ αξίας. Οι όρκοι μας δεν θα είναι όρκοι και οι υποσχέσεις δεν θα είναι υποσχέσεις». (Σσουλχάν Αρούχ, Έντιτ 1, 136).
Αλήθεια: Σσουλχάν Αρούχ, Έντιτ 1, 136. Αυτό δεν είναι από το Ταλμούδ αλλά μια παραποιημένη στροφή της προσευχής Κολ Νίντρε. Η αναφορά ‘Έντιτ. 1, 136’ είναι άνευ ουσίας. [Η προσευχή Κολ Νίντρε από τον 8ο αιώνα ΚΕ δεν απαλάσσει από ένα δικαστικό όρκο ή μια υποχρέωση μεταξύ ανθρώπων, αλλά είχε την πρόθεση να απελευθερώσει έναν Εβραίο από όρκο που έκανε στο Θ-ό και κυρίως για όρκους που έγιναν υπό την πίεση της αποδοχής μιας άλλης πίστης.]
Κατηγορία: «Την εποχή του Χολαμοέδ απαγορεύονταν οι συναλλαγές για οποιαδήποτε δουλειά. Επιτρεπόταν όμως να εξαπατηθεί ένας γκόι, διότι η εξαπάτηση των γκογίμ ευχαριστεί τον Κύριο. (Σσουλχάν Αρούχ, Οράχ Χαϊμ 539)».
Αλήθεια: Σσουλχάν Αρούχ, Οράχ Χαϊμ 539. Αυτό είναι εξ ολοκλήρου κατασκεύασμα.
Κατηγορία : «Αν ένας Εβραίος κληθεί να εξηγήσει οποιοδήποτε μέρος ραβινικού βιβλίου, οφείλει να δώσει μόνο ψευδή εξήγηση. Όποιος παραβιάσει αυτή την εντολή θα καταδικασθεί εις θάνατον. (Λίμπρε Νταβίντ 37)».
Αλήθεια: Λίμπρε Νταβίντ 37. Δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο όπως αναφέρθηκε και πριν.
**********
Κατηγορία : Αβοντά Ζαρά (22α): Οι Χριστιανοί έρχονται σε συνουσία με ζώα.
Αλήθεια: Αυτό το κατασκεύασμα δεν υπάρχει στο κείμενο.
Κατηγορία : Σανχεντρίν 67α: Ο Ιησούς αναφέρεται ως γιος της Πανδίρα, ένας στρατιώτης. Η μητέρα του είναι γυναίκα κοινή.
Αλήθεια: Σύμφωνα με μια υποσημείωση στο Ταλμούδ, αυτό το κομμάτι αναφέρει έναν Εβραίο επαναστάτη με το όνομα Μπεν Στάντα ή Μπεν Παντίρα που καταγόταν από την Αίγυπτο, υποστήριζε πως ήταν προφήτης και οδήγησε τους οπαδούς του στο όρος Τσιόν και εκτελέστηκε από τους Ρωμαίους, 100 χρόνια μετάτην εποχή του Ιησού. Η υποσημείωση αναφέρει επίσης πως οι Χριστιανοί έχουν καταλάβει λάθος ότι αυτό το εδάφιο περιγράφει τον Ιησού και προσπάθησαν να κατακρίνουν ή αν καταδικάσουν τους Εβραίους εξαιτίας του. Σημειώνουμε το θρύλο για τον Κέλσο, τον Έλληνα φιλόσοφο που διαφώνησε με το μάρτυρα Ιουστίνο το 2ο αιώνα και ο οποίος επανέλαβε την ιστορία πως ο Ιησούς ήταν γιος ενός Ρωμαίου εκατόνταρχου που ονομαζόταν Πανδέρα.
Κατηγορία: Κελουμπάθ (11α-11β): «Όταν ένας ενήλικος έρχεται σε συνουσία με ένα μικρό κορίτσι… Αυτό σημαίνει ότι: Όταν ένας ενήλικος έρχεται σε συνουσία με ένα μικρό κορίτσι… δεν είναι τίποτα, γιατί όταν το κορίτσι είναι λιγότερο από αυτό [βλέπε υποσημείωση] τριών ετών είναι σαν κάποιος να βάζει το δάχτυλο στο μάτι [βλ. Υποσημείωση] και δάκρυα έρχονται ξανά και ξανά, έτσι και η παρθενία επιστρέφει στο τρίχρονο κορίτσι».
Αλήθεια: Αυτή είναι πιθανόν η πιο δόλια αναφορά από όλες. Οι λέξεις αναφέρονται σωστά, αλλά εκτός νοήματος. Όλες οι μετέπειτα λέξεις (βλ. Υποσημείωση) εμφανίζονται στην υποσημείωση και για το λόγο αυτό δεν ανήκουν στο κυρίως κείμενο του Ταλμούδ.
Αυτό το κομμάτι δεν είναι συζήτηση σχετικά με την απαγόρευση των σεξουαλικών σχέσεων ανάμεσα σε ενήλικες και παιδιά. Το συμπέρασμα των ραβίνων είναι ότι αν ένα κορίτσι κάτω των τριών ετών είχε επαφή με κάποιον άντρα, όταν μεγαλώσει εξακολουθεί να θεωρείται παρθένα για νομικό σκοπό και για γάμο. Με κανέναν τρόπο δεν επιτρέπει τη σχέση μεταξύ ενός ενήλικα και ενός παιδιού.
(Γενικά ο Πλεύρης χρησιμοποιεί τη λέξη Χριστιανοί εκεί όπου στο Ταλμούδ γράφεται ειδωλολάτρες. )