Να είναι κανείς δίκαιος ή να είναι ευτυχισμένος;       

Του Γιαακόβ Λίντερ

Σε απάντηση ενός άρθρου που έγραψα με τον τίτλο, «Κερδίστε το σεβασμό του παιδιού σας», μου ήρθε η εξής απάντηση με το email:

 Ευχήθηκα να είχα διαβάσει το άρθρο τριάντα χρόνια νωρίτερα που γεννήθηκε η κόρη μου. Τώρα νομίζω πως το πουλί της σχέσης μας έχει πετάξει…δεν μιλάμε καθόλου τα τελευταία δύο χρόνια.

Αφού επικοινώνησα τόσο με τον πατέρα όσο και με την κόρη κατάλαβα ότι και οι δύο είναι πολύ πληγωμένοι από την κατάσταση της σχέσης τους, αλλά κανένας δεν κάνει το πρώτο βήμα για να την αλλάξει, περιμένοντας ο ένας από τον άλλο να το πράξει.

Μοιράστηκα μαζί τους την εξής παρατήρηση: Όταν τα παιδιά παίρνουν μέρος σε κάποιο καυγά, τα ακούμε συχνά να λένε: «Δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ! Δεν θα ξαναπαίξω μαζί σου ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια!». Πέντε λεπτά αργότερα τα βλέπουμε να ξαναπαίζουν μαζί, απολαμβάνοντας το ένα την παρέα του άλλου.

Οι ενήλικες από την άλλη, όταν εμπλέκονται σε καυγά – κυρίως με την οικογένειά τους – μπορεί να μην μιλούν μεταξύ τους για χρόνια, ξεχνώντας μερικές φορές και την αιτία της διαμάχης. Η διαφορά αυτή οφείλεται στο γεγονός πως τα παιδιά επιλέγουν να είναι χαρούμενα από το να είναι δίκαια και το φυσικό τους ένστικτο τους λέει πως θα είναι πιο χαρούμενα αν συγχωρήσουν και ξεχάσουν.

Ως ενήλικες προτιμούμε ενίοτε να είμαστε δίκαιοι από το να είμαστε ευτυχισμένοι. Ανταλλάσσουμε τον προσωρινό πόνο μιας αψιμαχίας με τους αγαπημένους μας και την επανάκτηση των ευτυχισμένων στιγμών μαζί τους, με τη μακρόχρονη θλίψη της ανικανότητας επανασύνδεσης μαζί τους. «Ο θυμός μας οδηγεί στον καυγά» έλεγε κάποιος σοφός, «και το Εγώ μας κρατά εκεί». Είναι πολύ συνετό να εγκαταλείπουμε το Εγώ μας και να ζητάμε συγχώρεση από το συνάνθρωπο, ακόμα και αν εμείς έχουμε δίκιο. Εάν είμαστε γονείς, ή θεωρούμε τον εαυτό μας το σοφότερο των αντιδίκων, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την ωριμότητά μας και να κάνουμε το πρώτο βήμα προς την αποκατάσταση της σχέσης, ακριβώς επειδή κατανοούμε πως είναι πιο δύσκολο για τον άλλο να το κάνει.

Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστούμε τη βοήθεια ενός τρίτου μέρους – κάποιον κοινό φίλο ή έναν επαγγελματία για να λύσει τη διαμάχη και να ξεκινήσει τη διαδικασία συμφιλίωσης.

Μερικές φορές πάλι, ο λόγος που η σχέση δεν προχωρά οφείλεται σε υποσυνείδητα αίτια. Οι εμπλεκόμενοι δεν ξέρουν για ποιο λόγο ακριβώς είναι θυμωμένοι με τον άλλο και πιθανότατα σε αυτές τις περιπτώσεις να χρειάζονται τη βοήθεια ειδικού για περισσότερο χρόνο. Το ταξίδι είναι πιο μακρύ αλλά πολύ ανταποδοτικό.

Είναι όπως στις εγχειρήσεις όπου ο ασθενής υποβάλλεται σε προσωρινό πόνο για να ωφεληθεί μακροπρόθεσμα. Το αποτέλεσμα θα είναι πως θα νιώθουμε και ευτυχισμένοι και δίκαιοι, αν αφήσουμε πίσω το Εγώ μας.

Την 11η Σεπτεμβρίου, οι άνθρωποι που είχαν παγιδευτεί στα συντρίμμια των δίδυμων πύργων τηλεφωνούσαν στους συγγενείς τους για να τους πουν «Σε αγαπώ!» τις τελευταίες τους στιγμές. Σε τέτοιες περιπτώσεις το Εγώ δεν παίζει κανένα ρόλο και τα αληθινά ανθρώπινα όντα αποκαλύπτουν τον εαυτό τους με όλη του τη δόξα.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για μνησικακίες, ανεξάρτητα από το είδος της σχέσης που είχατε με τους γονείς ή τα αδέρφια σας. Θα σας λείψουν αμέσως μόλις φύγουν από τη ζωή σας, γιατί λοιπόν να περιμένετε μέχρι να είναι πολύ αργά; Αναλάβετε δράση τώρα.