Τορά για Τώρα!

To read it in English, click here

Πέσαχ! Όλη η οικογένεια κάθεται γύρω από το τραπέζι του Σέντερ, αφηγείται την ιστορία της Εξόδου τρώγοντας τη Ματσά, το Μαρόρ και το γιορτινό γεύμα. Στο επίκεντρο είναι τα παιδιά, αφού όλος ο σκοπός αυτής της βραδιάς είναι να μεταφέρουμε την παράδοση στην επόμενη γενιά. Σύμφωνα με την αγκαντά, μιλάμε για τα τεσσέρα είδη παιδιών: το σοφό, το κακό, το αγαθό και εκείνο που δεν ξέρει να ρωτά. Τα θέλουμε όλα μαζί μας στο τραπέζι του Σέντερ. Θα διδάξουμε το καθένα με τον τρόπο που ταιριάζει σ’ αυτό.

Ποιο από τα παιδιά μας δημιουργεί την περισσότερη ανησυχία;

Ο Ρέμπε, Ραβίνος Μενάχεμ Μέντελ Σσνέερσον, εξηγεί πως το παιδί που δεν ξέρει να ρωτά είναι αυτό που μας έχει ανάγκη περισσότερο από όλα. Το κακό μπορεί να λογομαχεί και να αμφισβητεί, αλλά νοιάζεται. Κανείς δεν πολεμάει κάτι, το οποίο δεν τον αφορά… Αφού έχουμε μπει σε διάλογο μαζί του, υπάρχει περίπτωση να καταφέρουμε να τον πείσουμε να γυρίσει.

Αντίθετα, το παιδί που δεν ρωτά βρίσκεται τόσο μακριά μας ψυχολογικά, που δεν αξίζουμε καν την προσοχή του. Δεν ρωτάει, γιατί δεν ενδιαφέρεται. Εδώ θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ πιο σκληρά, ώστε να "σπάσουμε" την αδιαφορία του και να το διδάξουμε αυτά που θέλουμε.

Μια φίλη μου παραπονέθηκε πως είναι σχεδόν η μόνη που κάνει ερωτήσεις στη τάξη της. Νιώθει λίγο χαζή που "μόνο αυτή" δεν καταλαβαίνει τη δασκάλα και λίγο εκνευριστική που όλη την ώρα την "ενοχλεί" με ερωτήσεις. Η αλήθεια, όμως, είναι πως είναι η μόνη, που παρακολουθεί προσεκτικά το συγκεκριμένο μάθημα, ενώ οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρονται αρκετά ώστε να τους δημιουργηθούν απορίες…

Είναι πολύ σημαντικό να σκεφτόμαστε και να ρωτάμε. Να έχουμε ενεργή συμμετοχή στο Σέντερ και γενικά στη ζωή μας και στον Εβραϊσμό μας.

Αν δεν ρωτήσουμε, πώς θα μάθουμε;

Σσαμπάτ Σσαλόμ & Χαρούμενο και Κασσέρ Πέσαχ!

Χάνα

To read it in English, click here

Κάποτε, ο Ραβίνος Γκαμλιέλ έστειλε τον υπηρέτη του να του αγοράσει το καλύτερο κρέας που υπήρχε στην αγορά. Ο υπηρέτης επέστρεψε με μια γλώσσα αγελάδας. Τον ξαναέστειλε για να φέρει τούτη τη φορά, το χειρότερο κρέας που υπήρχε. Ο υπηρέτης αγόρασε και πάλι μια γλώσσα αγελάδας. Αναρωτήθηκε τότε ο Ραβίνος Γκαμλιέλ, πώς γίνεται η γλώσσα να είναι και το καλύτερο αλλά και το χειρότερο κρέας ταυτόχρονα; Ο υπηρέτης του εξήγησε πως η γλώσσα μπορεί να είναι το καλύτερο ή το χειρότερο πράγμα, ανάλογα με το πώς την χρησιμοποιούμε.

Στην περικοπή Μετσορά αυτής της εβδομάδος, μαθαίνουμε για την Τσαραάτ (συχνά μεταφρασμένη λανθασμένα ως λέπρα). Η Τσαραάτ ήταν κάποιο είδος πάθησης που υπήρχε την εποχή του Ναού. Μπορούσε να εμφανιστεί είτε στους τοίχους του σπιτιού, είτε στα ρούχα ή στο δέρμα του ανθρώπου. Σύμφωνα με τον ιουδαϊσμό εμφανιζόταν ως τιμωρία για το κουτσομπολιό. Ένα σπίτι ή ρούχο που η Τσαράατ δεν έφευγε με κανένα τρόπο, έπρεπε να καταστραφεί. Ένας άνθρωπος με Τσαράατ, έπρεπε να μείνει σε απομόνωση, εκτός της πόλης μέχρι να εξαφανιστεί από το δέρμα του, αφού ο Θ-ός θα τον είχε συγχωρέσει. Ήταν μία όχι και τόσο ευχάριστη διαδικασία…

Όταν οι Εβραίοι ήταν στην έρημο, ο Θ-ός ανακοίνωσε στον Μωυσή, , πως όταν θα έμπαιναν στη Γη της Επαγγελίας τα σπίτια που θα έβρισκαν θα είχαν Τσαράατ. Γιατί όμως να τους πει τέτοιες κακιές ειδήσεις; Οι Σοφοί μας εξηγούν πως, στην πραγματικότητα αυτό ήταν μια καλή είδηση.

 Οι Εμορίτες, που έμεναν στο Ισραήλ πριν πάει εκεί ο εβραϊκός λαός, είχαν κρύψει μέσα στους τοίχους των σπιτιών, τα χρυσαφικά τους για να μην τα βρουν οι Εβραίοι. Οι Εβραίοι δεν θα τα έβρισκαν ποτέ. Ο Θ-ός, όμως, έστειλε Τσαράατ στα σπίτια των Εμορίτων, με αποτέλεσμα να πρέπει να τα γκρεμίσουν και έτσι να βρουν τους θησαυρούς.

Η κάθε Μιτσβά, εκτός από οδηγίες του τι πρέπει να κάνουμε, μας δίνει και ένα μήνυμα για τη καθημερινή μας ζωή. Τι μπορεί να μας διδάξει η Τσαράατ;

Οι άνθρωποι έχουμε  ένα πολύ ισχυρό όπλο: – το στόμα μας. Μπορούμε με αυτό να κάνουμε τα χειρότερα,  να σπείρουμε διχόνοια, να καταστρέψουμε την αυτοπεποίθηση των γύρω μας, να χάσουμε το χρόνο μας με μπλα μπλα κτλ. κτλ. Δεν θα ήταν καλύτερα να κλείναμε το στόμα μας για πάντα και να περνάγαμε τις μέρες μας στην σιωπή;

Το όνομα του λαού των Εμορίτων, που έμενε στο Ισραήλ, προέρχεται από την ρίζα της λέξης αμάρ, που σημαίνει μιλάω στα εβραϊκά. Ενώ οι Εμορίτες συμβολίζουν όλα τα κακά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε μιλώντας, στα σπίτια τους είχαν κρυμμένους θησαυρούς. Αυτό μας διδάσκει πως δεν αρκεί μόνο να μη χρησιμοποιούμε λάθος το στόμα μας. Πρέπει επίσης να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς που υπάρχουν μέσα του, αν το αξιοποιούμε σωστά.

Έχουμε ένα πολύ ισχυρό εργαλείο, το στόμα μας. Μπορούμε με αυτό να κάνουμε τα καλύτερα, δηλαδή να κάνουμε ειρήνη, να χτίσουμε την αυτοπεποίθηση των γύρω μας, να φτιάξουμε τη μέρα κάποιου με μια καλή κουβέντα, με λίγη προσοχή. Μπορούμε επίσης να μοιραστούμε τις γνώσεις μας με τους άλλους, όπως το να διηγηθούμε την ιστορία του Πέσαχ στο Σέντερ κτλ. Κτλ.

Ας βάλουμε όλοι τα δυνατά μας για να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς που έχουμε στο στόμα μας.

Σσαμπάτ Σσαλόμ!

Χάνα