Printed fromChabad.gr
ב"ה

Blog – It’s all Greek to me! (ελληνικά)

Η ζωή στην Ελλάδα με Εβραϊκό καπρίτσιο

Χαμένη στο Αζερμπαϊτζάν

(Η ιστορία όπως σαν την υποσχέθηκα σε προηγούμενο ποστ)

Το Μπακού, πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, ήταν μια από τις κοινότητες που σκεφτόμασταν να εγκατασταθούμε. Ο Μέντελ πέρασε σχεδόν 2 χρόνια στη Ρωσία, έμαθε τη γλώσσα, κέρδισε το σεβασμό της τοπικής κοινότητας και γι΄αυτό είχαμε αρκετές προτάσεις στη Ρωσία και στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Μία από αυτές ήταν και το Μπακού, γι΄αυτό αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε. 3 εβδομάδες μετά τη γέννηση της Χάνα (της πρωτότοκης), φτάσαμε στη Μόσχα και από εκεί πετάξαμε με ένα τρομαχτικό αεροπλάνο από αυτά με τις προπέλες, στο Αζερμπαϊτζάν. Όταν προσγειωθήκαμε, ανακοίνωσαν στα Αγγλικά πως η θερμοκρασία ήταν 28 βαθμούς. Όταν βγήκαμε από το αεροδρόμιο, η ζέστη ήταν αποπνικτική και αναρωτήθηκα πως ήταν δυνατόν να είναι μόνο 28 βαθμοί. Τελικά ήταν 40 αλλά το αεροπλάνο είχε κασέττα!

Η κοινότητα του Αζερμπαϊτζάν αριθμεί 15 χιλιάδες μέλη, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έχουν φύγει για το Ισραήλ ή άλλες χώρες. Τα περισσότερα μέλη της ζουν στο Μπακού, υπάρχει όμως και μια σημαντική κοινότητα στο Κόμπε, με 3000 μέλη: ζουν σε ένα είδος «σστετλ» (χωριό), όλοι οι Εβραίοι μαζί. Στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι Γερμανοί εισέβαλλαν στη χώρα, πλησίασαν πολύ σε αυτό το χωριό, αλλά ως εκ θαύματος γύρισαν και απομακρύνθηκαν και έτσι η κοινότητα σώθηκε.

Πολλοί είναι έμποροι υφασμάτων που έχουν περίπτερα στην Ισμαηλόφσκαγια, την αγορά υφασμάτων στη Μόσχα. Όλη την εβδομάδα κάνουν εμπόριο στη Μόσχα και το σαββατοκύριακο επιστρέφουν στα σπίτια τους.

Κλείσαμε δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο με σοβιετική ατμόσφαιρα (αυτό ένιωθα σε εκείνο το τεράστιο κτίριο που είχε και από έναν φρουρό σε κάθε όροφο). Την επόμενη μέρα έμεινα στο ξενοδοχείο με το μωρό, ενώ ο Μέντελ πήγε στη συναγωγή να απαγγείλει τη Μινχά, την απογευματινή προσευχή. Υποτίθεται πως σε μία ώρα θα επέστρεφε.

Εν τω μεταξύ, ετοίμασα «το βραδυνό» στο δωμάτιο του ξενοδοχείου: άνοιξα μια κονσέρβα τόνο με πίκλες και τα τοποθέτησα όμορφα στο πιάτο. Έκοψα σαλάτα με λαχανικά που είχαμε αγοράσει και έβγαλα μερικά κράκερς και Ματσά. Έτοιμο το δείπνο! Και μετά περίμενα.... και περίμενα.... αλλά ο Μέντελ δεν ερχόταν. Μόνη σε μια ξένη χώρα, χωρίς να γνωρίζω ούτε λέξη από Ρώσικα άρχισα να φαντάζομαι όλα τα κακά. Μήπως τον λήστεψαν; Μήπως τον απήγαγαν; Μήπως τον δολοφόνησαν; (Το Μπακού απέχει μόνο 100 χλμ από την Τεχεράνη). Δεν είχαμε ούτε κινητά για να επικοινωνήσουμε και να δω που είναι. Τηλεφώνησα σε κατάσταση υστερίας στους μόνους ανθρώπους που μπορούσα, στους γονείς μου. Προσπάθησαν να με ηρεμήσουν, λέγοντάς μου πως ο Μέντελ μπορεί να είχε αργήσει για πιο απλούς λόγους, όπως δηλαδή ότι είχε συναντήσει κάποιους στη συναγωγή. Εγώ πάντως δεν μπορούσα να ηρεμήσω (εκτός των άλλων ήμουν 3 εβδομάδων λεχώνα και σε ορμονική αναστάτωση). Τελικά, ο Μέντελ έφτασε ατάραχος μετά από 2 ½ ώρες και χαμογελώντας με ρώτησε: «Μήπως ανησύχησες;». Είχε συναντήσει κάποια σημαντιικά πρόσωπα της τοπικής κοινότητας (αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός του ταξιδιού μας εκεί) και δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να με ειδοποιήσει.

Χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα που ξέχασα να βάλω τις φωνές.

Υ.Γ. Για διάφορους λόγους αποφασίσαμε να μην εγκατασταθούμε στο Μπακού όπου τώρα υπάρχει ένα πολύ επιτυχημένο κέντρο Χαμπάντ. Τελικά, καταλήξαμε στην Ελλάδα και δεν νομίζω πως τα πηγαίνουμε άσχημα!

Ο γιος μου ο δικηγόρος

Καθώς κάθε Σσαμπάτ έχει το μερίδιό του σε ενδιαφέρουσες ιστορίες, αποφάσισα να ξεκινήσω κάτι καινούργιο: την αναφορά του Σσαμπάτ.

Πρέπει να έχετε ακούσει το αστείο για τη μητέρα που τη ρώτησαν πόσο χρονών ήταν τα παιδιά της και εκείνη απάντησε: «ο γιατρός είναι 4 και ο δικηγόρος 2!!!». Μπορούμε σίγουρα να βρούμε κάποιο είδος αλήθειας στην ιδέα ότι αυτά τα επαγγέλματα είναι περιζήτητα στην Εβραϊκή κοινωνία, ενώ πολλοί από τους καλεσμένους μας είναι γιατροί και δικηγόροι... Θυμάμαι ακόμα έναν ιρανό γιατρό από την Αμερική που μας είπε πως η οικογένειά του απαριθμούσε 13 γιατρούς, ο καθένας από αυτούς με διαφορετική ειδικότητα. Οι συγγενείς τους μπορούσαν να αρρωσταίνουν ήρεμοι: γιατροί κάθε ειδικότητας ήταν έμπιστα μέλη της οικογένειας!!!

Αυτή η εβδομάδα ανήκε στους δικηγόρους: 4 μας επισκέφθηκαν, 2 από τη Νέα Υόρκη και 2 από το Ισραήλ. Ένας από αυτούς, ο Ραν, είναι δικηγόρος στον Ισραηλινό Στρατό (Γεια σου Ραν, όπως βλέπεις, σε έβαλα στο μπλογκ μου!). Προσθέστε 3 φοιτητές από το Σιάτλ, έναν τζέντλεμαν από την Αργεντινή, έναν Ισραηλινό που ξεκινά μια καινούργια δουλειά στην Ελλάδα, έναν Βρεττανό ομόθρησκο που προσφέρει εθελοντικές υπηρεσίες στην ανασκαφή του αρχαιολογικού χώρου της αγοράς, ένα νιόπαντρο συμπαθέστατο ζευγάρι (η γυναίκα από τη Γαλλία όπως κι εγώ και ο άντρας από την Αμερική, ο οποίος έζησε 3 χρόνια στο Πεκίνο όπου επισκεπτόταν τακτικά το τοπικό παράρτημα της Χαμπάντ – ναι υπάρχει Χαμπάντ στην Κίνα!), άλλα ζευγάρια από το Ισραήλ και την Αμερική, και έτοιμο το κοκτέιλ του τραπεζιού του Σσαμπάτ. Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη, το φαγητό νοστιμότατο (εκτός και αν οικαλεσμένοι μας το έλεγαν από ευγένεια J). Ο Μέντελ μοιράστηκε εμπνευστικές σκέψεις και ιδέες για την Παρασσά και ένας από τους καλεσμένους μας μάς διασκέδασε με τραγούδια του Σσαμπάτ, Σεφαραδιτικού ρυθμού.

Το γεύμα του Σαββάτου ήταν μια περιπέτεια: κατά τον περίπατό μετά τη συναγωγή, ένας από τους καλεσμένους χωρίστηκε από τους υπόλοιπους. Ευτυχώς, βρήκε το δρόμο και έφτασε στο χώρο μας. Το πρόβλημα ήταν ότι η γυναίκα του ανησυχούσε πως δεν θα έβρισκε ποτέ το δρόμο γιατί δεν γνώριζε ούτε τη διεύθυνσή μας. Πήγε λοιπόν να τον ψάξει στο ξενοδοχείο τους..... Στιγμές αγωνίας .... (Καταλάβαινα πολύ καλά πως ένιωθε γιατί είχα ζήσει κάτι παρόμοιο στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά αυτό θα σας το πως σε άλλο ποστ). Όλα όμως τέλειωσαν καλά: αυτός πήγε να τη φέρει από το ξενοδοχείο και όλοι μαζί ξανασυνατηθήκαμε στο τραπέζι του Σσαμπάτ...

Ηθικό δίδαγμα: Δεν είμαι σίγουρη.... Να ακολουθείτε πάντα το γκρουπ σας; Να μην υποτιμάτε τον/την σύζυγό σας;  Όπως και να ‘χει απολαύστε το παρακάτω αστείο: 

 

 

 

 «Έστειλα τη γυναίκα μου διακοπές στα νησιά Γκαλαπάγκος. Βρήκε όμως το δρόμο να γυρίσει πίσω. Μπορούμε φέτος να βρούμε κάτι άλλο;».

Μμμ, η Χαλά είναι πεντανόστιμη…

Το παραδοσιακό ψωμί Χαλά, φρέσκια και αρωματική πλεξούδα, στολίζει το τραπέζι του Σσαμπάτ που είναι στρωμένο με άσπρο τραπεζομάντηλο. Το Κιντούς έγινε και όλοι οι καλεσμένοι πλένουν τα χέρια τους. Μετά ο Μέντελ κόβει το ψωμί, αφού πρώτα πει την ευχή. Ύστερα βουτά τις φέτες 3 φορές στο αλάτι (αν έχετε περιέργεια ελάτε να δείτε γιατί το κάνει) και κατόπιν όλοι τη δοκιμάζουν και ανεξαιρέτως λένε: «Μμμμ ... τι νόστιμη! Μόνη σου την έφτιαξες;».

Η απάντηση είναι ναι. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω και πολλές επιλογές: ο πιο κοντινός φούρνος κασσέρ που θα μπορούσα να αγοράσω Χαλότ απέχει από εδώ δύο ώρες με το αεροπλάνο, στο Ισραήλ. Αυτό όμως έχει ένα πλεονέκτημα: κάθε εβδομάδα, όλοι μπορούμε να απολαύσουμε σπιτική χαλά, τι ευχαρίστηση!

Τώρα πια, είμαι «επαγγελματίας» κατασκευάστρια Χαλά, αλλά δεν ήμουν πάντα έτσι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έφτιαξα τη ζύμη, το απόγευμα της Παρασκευής αμέσως μετά την άφιξή μας στην Ελλάδα. Τηλεφώνησα στη μαμά μου τουλάχιστον 10 φορές: «Μαμά, πώς το κάνω αυτό;», «Μαμά είναι φυσιολογικό που δεν φουσκώνει;», «Μαμά πόσο να περιμένω ακόμα;», «Μαμά το χρώμα είναι έτσι, έχουν ψηθεί καλά;». Κατά περίεργο τρόπο, οι χαλότ ψήθηκαν εκείνη την ημέρα και δεν έγιναν και τόσο άσχημες. J

Τώρα πια έχει γίνει μια όμορφη παράδοση: κάθε εβδομάδα, ετοιμάζουμε τη ζύμη και την αφήνουμε να φουσκώσει. Μετά λέω την ευλογία, μία από τις τρεις Μιτσβότ που έχουν ανατεθεί ειδικά στις γυναίκες. Η πραγματοποίηση της Μιτσβά της Χαλά είναι η κατάλληλη στιγμή για προσευχή. Όταν παίρνω ένα μικρό κομματάκι ζύμης, ζητώ υγεία, ευτυχία, και επιτυχία για όλα τα μέλη της οικογένειάς μου. Θυμάμαι το ρόλο μου ως φυσική και πνευματική τροφός και εκτιμώ το γεγονός πως ο Θ-ός μου έδωσε μια αξιαγάπητη οικογένεια για να φροντίζω. Ενώ ευχαριστώ το Θ-ό που μας δίνει φαγητό και τα προς το ζην, θυμάμαι εκείνους που είναι λιγότερο τυχεροί από εμάς και βάζω ένα κέρμα στο κουτί της Ελεημοσύνης.

Τώρα είναι η ώρα να φτιάξω τις πλεξίδες της Χαλότ. Αν τα παιδιά είναι σπίτι, φτιάχνουν τις δικές τους μικρές Χαλότ και το λατρεύουν. Μου αρέσει να κάνω Χαλότ με έξι πλεξίδες. Είναι όμορφες και ο αριθμός είναι συμβολικός: οι 2 Χαλότ (Λεχέμ μισσνέ) που ο Μέντελ χρησιμοποιεί για την ευλογία, σχηματίζουν τον αριθμό 12, δηλαδή τις 12 φυλές του Ισραήλ: αυτό ταιριάζει πολύ με το τραπέζι μας το Σσαμπάτ όπου οι καλεσμένοι έχουν διαφορετική καταγωγή...

 

 

 

 

Έχω δείξει στις γυναίκες της κοινότητας όπως και σε γκρουπ παιδιών, πώς να φτιάχνουν Χαλά. Ήταν μια ευκαιρία να μιλήσουμε για το Σσαμπάτ, για το φαγητό Κασσέρ και για το ρόλο των γυναικών. Κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, στέλνω κάθε εβδομάδα Χαλότ στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό, για την τελετή του Καμπαλάτ Σσαμπάτ (άκουσα από τα παιδιά μου και από άλλους πως γίνονται ανάρπαστες και αυτό μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω να ψήνω τις 7 επιπλέον Χαλότ).

Πολλοί μου έχουν ζητήσει να μοιραστώ μαζί τους τη συνταγή που δεν κρατώ μυστική. Απολαύστε την λοιπόν:

(Μην απελπίζεστε αν στην αρχή φαίνεται δύσκολο. Οι Χαλότ φτιάχνονται πιο εύκολα και πιο γρήγορα με την εμπειρία)

Συστατικά

 

3 κουτάλια της σούπας μαγιά σε σκόνη

1 φλυτζάνι χλιαρό νερό

1½ κουτάλι της σούπας ζάχαρη

 

2 κιλά αλεύρι

2 κουτάλια της σούπας αλάτι

1 φλυτζάνι ζάχαρη

4 αυγά

1 φλυτζάνι λάδι

2 φλυτζάνι νερό

 

Γυάλισμα

1 αυγό

Σπόροι σησαμιού (προαιρετικά)


Οδηγίες

 

1)               Διαλύστε τη   μαγιά και 1½ κουταλιά ζάχαρη σε ένα φλυτζάνι χλιαρό νερό. Αφήστε τη σε ζεστό μέρος να φουσκώσει για 15 λεπτά.

2)               Εντωμεταξύ, κοσκινίστε το αλεύρι. Βάλτε το αλάτι σε ένα μεγάλο μπολ και προσθέστε το αλεύρι και τη ζάχαρη.

3)               Ρίξτε το λάδι, τα αυγά, το νερό και τη μαγιά που έχει φουσκώσει, στο μπολ με το αλεύρι.

4)               Ζυμώστε το μείγμα πάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια μέχρι να μαλακώσει και να γίνει ελαστικό. Το ζυμάρι δεν πρέπει να κολλάει στα χέρια ή στην επιφάνεια που ζυμώνετε. (Εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ρίξτε λίγο αλεύρι στο ζυμάρι μέχρι να σταματήσει να κολλάει).  (Εγώ χρησιμοποιώ μίξερ)

5)               Σκεπάστε το μπολ και τοποθετήστε το σε ζεστό μέρος για μία ώρα, μέχρι να φουσκώσει το ζυμάρι και να αποκτήσει το διπλάσιο μέγεθος.

6)               Για την εκτέλεση της Μιτσβά (εντολής) σχετικά με τη Χαλά, πείτε την ευλογία* και πάρτε λίγο ζυμάρι (στο μέγεθος ελιάς). Τυλίξτε το με αλουμινόχαρτο και κάψτε το το στο φούρνο.

7)               Χωρίστε το ζυμάρι σε 8 ίσα κομμάτια και φτιάξτε οχτώ φρατζόλες Χαλότ. Μπορείτε να φτιάξετε μικρότερες φρατζόλες ή άλλα σχήματα, αναλόγως τις ανάγκες.

8)               Πλάστε τις Χαλότ και τοποθετήστε τες σε λαδόκολλα. Αφήστε τες πάλι να φουσκώσουν σκεπασμένες για 1 - 2 ώρες.

9)               Χτυπήστε το αυγό και ανακατέψτε το με 2 κουταλιές νερό. Αλοίψτε τις Χαλότ με το αυγό και πασπαλίστε με σουσάμι εάν θέλετε.

10)           Ψήστε τις στους 180 βαθμούς για 30 λεπτά. Εάν το επάνω μέρος ροδίσει πιο γρήγορα, σκεπάστε με αλουμινόχαρτο.

Συμβουλή: Οι Χαλότ είναι έτοιμες όταν πάρουν καφετί χρώμα και  όταν τις χτυπήσετε από κάτω και ο ήχος είναι «κούφιος».

 

* Μπαρούχ Ατα Αντονάι Ελο-ένου Μέλεχ  Αολάμ Ασσέρ Κίντεσσάνου Μπεμίτσβοτάβ Βετσιβάνου Λεαφρίσς Χαλά

 

Συμβουλή: Μπορείτε να καταψύξετε μερικές Χαλότ για την επόμενη εβδομάδα σε μία πλαστική σακούλα αφού κρυώσουν.

Όταν θα έρθει η στιγμή να τις χρησιμοποιήσετε, ξεπαγώστε τις για λίγες ώρες ή τυλίξτε τις σε αλουμινόχατο και ψήστε τις στους 150 βαθμούς για 20 έως 30 λεπτά. Θα μοιάζουν σαν φρεσκοψημένες.

Ποιος έρχεται το Σσαμπάτ;

Κάθε Σσαμπάτ είναι διαφορετικό και κάθε Σσαμπάτ είναι μια έκπληξη. Πρώτον, ο αριθμός των φιλοξενούμενών μας: πολλοί από αυτούς μου στέλνουν email ή μου τηλεφωνούν από πριν, αλλά ο Μέντελ φέρνει πάντα «απρόσμενους» επισκέπτες από τη συναγωγή. Βάζω το απρόσμενους σε εισαγωγικά γιατί εγώ τους περιμένω, κατά βάθος και πάντα έχω περισσότερα σερβίτσια στο τραπέζι μήπως χρειαστούν. Για τους απρόσμενους, αναμενόμενους επισκέπτες μου.....

Η καταγωγή των φιλοξενούμενών μας, ο σκοπός της επίσκεψής τους, η δουλειά, η προσωπικότητά τους ... όλα είναι έκπληξη. Ένας γύρος στο τραπέζι μας του Σσαμπάτ είναι τόσο καλός όσο ο γύρος του κόσμου: οι επισκέπτες μας είναι και από τις πέντε ηπείρους, από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τη Γαλλία, την Αυστραλία, τον Καναδά αλλά και από πιο ασυνήθιστα μέρη όπως την Ιρλανδία, τη Σουηδία, τη Χιλή, τον Παναμά, τη Νότια Αφρική, την Ινδία, την Ουκρανία ... ακόμα και από το Νεπάλ, τη Μαλαισία, την Αίγυπτο και το Ιράκ... σας λέω από παντού!!!

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται μαζί μας να μοιραστούν το γεύμα του Σσαμπάτ: νεαροί τουρίστες με τα σακίδια στην πλάτη, ζευγάρια στο μήνα του μέλιτος, οικογένειες που κάνουν διακοπές αλλά και επιχειρηματίες σε επαγγελματικά ταξίδια, επαγγελματίες που παρακολουθούν διάφορα συνέδρια κοκ...

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι από διαφορετική χώρα προέλευσης και με διαφορετικό μπακγκράουντ που βρίσκονται στην Ελλάδα για δικούς τους λόγους, έρχονται σε μας να περάσουμε μαζί το Σσαμπάτ, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορές: τρώμε μαζί, τραγουδάμε και γελάμε και η δυνατή αίσθηση της κοινότητας ζεσταίνει τις καρδιές μας...

Παντού στον κόσμο, τα βράδια της Παρασκευής, μπορείτε να βρείτε μια κοινότητα (και ένα κέντρο Χαμπάντ, εννοείται) και να δείτε τα κεριά του Σσαμπάτ να σιγοκαίουν, να πιείτε γλυκό κρασί για Κιντούσς, να γευθείτε την ουράνια γεύση της Χαλλά ... Το φαγητό μπορεί να διαφέρει από ψάρι και κούγκελ μέχρι πιο πικάντικα ή εξωτικά πιάτα, αλλά η ουσία του Σσαμπάτ είναι παγκόσμια.

Πράγματι λοιπόν, κάθε Σασμπάτ είναι διαφορετικό, γιατί κάθε Σσαμπάτ φιλοξενούμε διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά με μία έννοια, κάθε Σσαμπάτ είναι το ίδιο: μια εμπνευστική εμπειρία ενότητας και αδερφοσύνης.

Μετρώντας διαμάντια

Σήμερα είναι 3 Ταμούζ, 14 χρόνια από το χαμό του Ράμπι του Λούμπαβιτς, μια μέρα ευνοϊκή, μια μέρα κατάλληλη για προσευχή, έμπνευση και καλλιέργεια.

Είχα την τύχη να συναντήσω το Ράμπι μερικές φορές.

Η μητέρα μου λέει πως ενός έτους μωράκι στην αγκαλιά του πατέρα μου, χτυπούσα παλαμάκια και χοροπηδούσα στη συναγωγή του, γνωστή ως 770 (σέβεν σέβεντι), ενώ ο Ράμπι παρότρυνε το ζωντανό τραγούδι των Χασιδίμ, χαμογελώντας και γνέφοντας ειδικά σε μένα.

Θυμάμαι πάλι που είπα έναν στίχο από την Τορά σε ηλικία 8 ετών, μπροστά του, κατά τη διάρκεια μιας παιδικής συγκέντρωσης πριν τη γιορτή του Πέσαχ και εκείνος με παρακολουθούσε με περηφάνεια – έτσι μου φάνηκε – από το πλάι.

Θυμάμαι πιο έντονα το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη πριν το Μπατ Μιτσβά μου κατά τη γιορτή του Σουκότ και το Σιμχάτ Τορά.

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς τα πολλά πρόσωπα και προσόντα του Ράμπι, τον τεράστιο πλούτο των γνώσεών του, την ακούραστη προσφορά του στον Εβραϊκό λαό, την αγάπη και τη φροντίδα του για τον κάθε απλό άνθρωπο, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, το επίπεδο της θρησκευτικής του ευλάβειας και τη στάση ζωής του. Αν εμείς βρισκόμαστε στην Ελλάδα, το οφείλουμε σε αυτόν, στο όραμά του, στο ενδιαφέρον του για τις πιο μικρές και πιο απομακρυσμένες κοινότητες.

Η παρακάτω ιστορία είναι η επιτομή της αγάπης του Ράμπι για το λαό του.

Κάθε Κυριακή (ή και σε άλλη περίσταση), ο Ράμπι μοίραζε χαρτονομίσματα του ενός δολλαρίου στους πολλούς επισκέπτες του, συχνά από μακριά, που ζητούσαν την ευλογία και τη συμβουλή του. Με αυτόν τον τρόπο ο Ράμπι, τους μεταβίβαζε την ευθύνη της ελεημοσύνης.

Ο Ράμπι που βρισκόταν στη δεκαετία των 80 χρόνων του, στεκόταν για ώρες όρθιος στο δωμάτιό του και χαιρετούσε άντρες, γυναίκες, παιδιά, Εβραίους και μη Εβραίους, με μια ευλογία, μια συμβουλή ή με μια απάντηση σε ένα ερώτημα που τους απασχολούσε.  

Κάποτε μια ηλικιωμένη κυρία που περίμενε για ώρες μέχρι να τον συναντήσει, τον ρώτησε: «Πώς το καταφέρνετε; Πώς και δεν κουράζεστε;». Ο Ράμπι χαμογέλασε και απάντησε: «Κάθε ψυχή είναι ένα διαμάντι. Πώς μπορώ να κουραστώ μετρώντας διαμάντια;».

 Ακολουθεί βίντεο με το Ράμπι να δίνει ένα δολλάριο σε ένα μικρό Ρώσο από το Ισραήλ.

Looking for older posts? See the sidebar for the Archive.
WhatsApp