Την ημέρα της επιστροφής μας από το Παρίσι στην Αθήνα, χιόνιζε. Προς μεγάλη ευχαρίστηση των παιδιών, ξυπνήσαμε σε ένα μαγικό, ολόασπρο κόσμο. Το χιόνι γι’ αυτά, σήμαινε παιχνίδι έξω, χιονάνθρωπο ακόμα και φτυάρισμα (προσπάθησε να βοηθήσει ακόμα και ο Λεβί που είναι 2 χρονών!). Για μας σήμαινε πιθανή καθυστέρηση της πτήσης μας και 
μποτιλιάρισμα.
Ευτυχώς, χάρη στο Ίντερνετ, μάθαμε αμέσως πως η πτήση μας θα καθυστερούσε 2 ½ ώρες. Φύγαμε λοιπόν λίγο αργότερα από το σπίτι των γονιών μου αλλά και πάλι είχαμε άφθονο χρόνο στη διάθεσή μας να σεργιανίσουμε στους παγωμένους δρόμους και να αργοπορήσουμε στην κίνηση. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο πληροφορηθήκαμε πως η πτήση μας θα καθυστερούσε κι άλλο και έτσι ξεκίνησε η αναμονή.
Το πιο απογοητευτικό ήταν ότι δεν είχε δοθεί συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης, μείναμε λοιπόν να αναρωτιόμαστε αν η πτήση μας τελικά θα πραγματοποιηθεί ή θα ακυρωθεί. Το αεροπλάνο μας όμως έφτασε και επιβιβαστήκαμε όλοι, μόνο και μόνο για να περιμένουμε λίγο ακόμα…επειδή μερικοί επιβάτες δεν είχαν ακούσει για την αναχώρηση (οι αποσκευές τους έπρεπε να βρεθούν και να ξεφορτωθούν). Μόλις τακτοποιήθηκε και αυτό, το αεροπλάνο ξεκίνησε με τους επιβάτες να χειροκροτούν δυνατά. Αλίμονο όμως, σταμάτησε πάλι και περιμέναμε ξανά μέχρι που ο πιλότος ανακοίνωσε πως υπήρχε τεχνικό πρόβλημα (με τη θέρμανση στα παράθυρα αν κατάλαβα καλά) και πως έπρεπε να αποβιβαστούμε…Φανταστείτε τις αντιδράσεις μας! Πεινασμένοι και κουρασμένοι, περιμένοντας οι περισσότεροι από το πρωί στο αεροδρόμιο και ορίστε τώρα κι άλλη καθυστέρηση…Για να μην μακρηγορώ, τελικά επιβιβαστήκαμε σε άλλο αεροπλάνο που έφυγε από το Παρίσι με 7 ώρες καθυστέρηση.
Πάντως ήταν ενδιαφέρον το γεγονός πως η ίδια ταλαιπωρία που τραβήξαμε μας έφερε όλους τους επιβάτες πιο κοντά. Οι άνθρωποι παραπονιούνταν ο ένας στον άλλο, αστειεύονταν μεταξύ τους, λέγανε διάφορες ιστορίες σχετικές με αεροπορικές καθυστερήσεις και άλλα πολλά. Μου θύμισε την εποχή που δίδασκα στο Παρίσι όπου κάθε μέρα έπαιρνα την ίδια ακριβώς ώρα το τρένο. Με τον καιρό, αναγνώριζα τα πρόσωπα που έπαιρναν το τρένο την ίδια ώρα με μένα. Κανείς όμως δε μιλούσε ούτε έσκαγε χαμόγελο. Κανείς όμως δε μιλούσε ούτε έσκαγε χαμόγελο. Η καθωσπρέπει συμπεριφορά ήταν να είναι κανείς μουτρωμένος ;-) ... Μέχρι που ξεκίνησε απεργίες το προσωπικό του τρένου και ο πάγος έλιωσε. Καθώς στριμωχνόμασταν όλοι στα τρένα που έρχονταν κάθε ώρα, καταριόμασταν παρέα την εταιρία μεταφορών, μιλάγαμε και γελούσαμε…Στοιβαγμένοι μέσα στο βαγόνι, ο ένας πάνω στον άλλο, φανταζόμασταν διαφημιστικά σλόγκαν για τη Γαλλική Εταιρία Σιδηροδρόμων SNCF: «Η SNCF σας εγγυάται μια ζεστή ατμόσφαιρα στο τρένο!» ή «Η SNCF φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά!».
Και πράγματι, φαίνεται πως τίποτα δεν φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, όσο ο κοινός μπελάς ( ή ακόμα χειρότερα, ή τραγωδία, Θ-ός φυλάξει). Γιατί όμως να περιμένουμε τις δυσκολίες για να γίνουμε φιλικοί και ζεστοί με τους άλλους; Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε όλοι από την αρχή στο ίδιο καράβι και ότι ένα χαμόγελο ή μια καλή κουβέντα δεν θα μας στερήσουν από τίποτα, το αντίθετο μάλιστα.
Ας είμαστε λοιπόν φιλικοί και καλοσυνάτοι στους άλλους και η διαδρομή μας σε αυτόν τον κόσμο θα γίνει πολύ πιο ευχάριστη!
