To read it in English, click here
Image: Freepik
Η φίλη μου φοβάται πάρα πολύ τα σκυλιά. Όταν όμως ήταν ομαδάρχισσα στην κατασκήνωση, περπατώντας στο δρόμο με τα παιδιά, συνάντησαν ένα σκύλο. Κατάφερε όχι μόνο να μείνει ήρεμη η ίδια αλλά να ηρεμίσει όλους αυτούς που φοβόντουσαν και να τους βοηθήσει να συνεχίσουν τη διαδρομή τους.
Πώς τα κατάφερε;
Στην περικοπή Σσοφτίμ αυτής της εβδομάδας, η Τορά μιλάει για τον πόλεμο και ορίζει μερικούς ηθικούς κανόνες που ισχύουν ακόμα και στο μέτωπο. Διαβάζουμε επίσης υπό ποιους όρους επιτρέπεται σε έναν πολεμιστή να φύγει από το μέτωπο. Ένας από αυτούς είναι όταν είναι κάποιος φοβητσιάρης. Αυτός θα πρέπει να αφήσει το μέτωπο ώστε να μην σπείρει τον φόβο και αποθαρρύνει όλους τους υπόλοιπους αλλά να βοηθήσει στον πόλεμο με άλλον τρόπο.
Το ενδιαφέρον είναι πως το παραπάνω ισχύει μόνο σε "προαιρετικό πόλεμο", δηλαδή αυτούς τους πολέμους που συμβαίνουν για πολιτικούς ή επεκτατικούς λόγους. Όταν όμως πρόκειται για "πόλεμο μιτσβά" όπου η Τορά μας προστάζει να πολεμήσουμε, για παράδειγμα για λόγους άμυνας ή για την κατάκτηση της Γης του Ισραήλ, όλοι πρέπει να πολεμήσουν.
Αλλά γιατί; Αν το πρόβλημα είναι πως ο φοβητσιάρης θα αποθαρρύνει τους υπόλοιπους πολεμιστές, τότε πρόκειται για δεδομένο. Τι διαφορά υπάρχει αν τον πόλεμο τον αποφάσισε ο Θ-ός ή η εβραϊκή ηγεσία εκείνης της εποχής; Ο φοβητσιάρης πάντα θα φοβάται τον πόλεμο, έτσι δεν είναι;
Ο Ραμμπάμ, Μαϊμονίδης (Ραβίνος Μωσσέ Μπεν Μαϊμόν), εξηγεί τη βαθιά λογική που κρύβεται σε αυτόν τον κανόνα. Ο φόβος και το άγχος μεγαλώνουν όταν έχουμε παραπάνω από μία επιλογή. Αφού υπάρχει η επιλογή να μην γίνει και ο πόλεμος δεν προέρχεται από το οριστικό διάταγμα του Θ-ού, ο φόβος μπορεί όντως να επηρεάσει και να αποθαρρύνει. Αλλά εάν είναι ξεκάθαρη κι οριστική εντολή του Θ-ού που δεν μπορεί να αλλάξει, πρόκειται για υποχρέωση, όπου δεν υπάρχει επιλογή, τότε ακόμα και οι μεγαλύτεροι φοβητσιάρηδες μπορούν να αποδειχτούν γενναίοι.
Σαν τη φίλη μου που φοβάται τα σκυλιά. Όταν ήξερε πως έχει ευθύνη για την ομάδα της και πραγματικά έπρεπε να περάσει μαζί τους δίπλα από το σκυλί, ξαφνικά έγινε γενναία.
Όπως οι θρήσκοι καπνιστές. Ακόμα και αυτοί που τις καθημερινές μέρες δεν μπορούν να αντέξουν ούτε μία ώρα χωρίς τσιγάρο, όταν έρχεται το Σσαμπάτ καταφέρνουν να μην καπνίσουν 25 ολόκληρες ώρες! Επειδή στο μυαλό τους η τήρηση του Σσαμπάτ είναι μια υποχρέωση που πραγματικά πρέπει να γίνει. Δεν υπάρχει επιλογή.
Αυτός ο κανόνας ισχύει για τη θρησκεία, για τη δουλειά και γενικά για όλους τους τομείς της ζωής μας. Αν είμαστε εντελώς σίγουροι πως κάτι πρέπει να γίνει, τότε θα βρούμε τη δύναμη και τον τρόπο να το κάνουμε, όσο δύσκολο και να είναι.
Έτσι ακόμα και ο φοβητσιάρης μπορεί να γίνει γενναίος.
Σσαμπάτ Σσαλόμ!
Χάνα
