To read it in English, click here
Το 5706 (1946) υπήρχε ένα εφτάχρονο κοριτσάκι στην Αμερική που την έλεγαν Νεχάμα. Η οικογένειά της δεν ήταν θρήσκα, αλλά ο παππούς της ήταν και πήγαινε πολλές φορές να τον επισκεφτεί. Ο παππούς έμενε στο Crown Heights, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Όταν η εγγονή του Νεχάμα το επισκεπτόταν, πήγαιναν μαζί στο πάρκο. Ο παππούς διάβαζε την εφημερίδα του και η Νεχάμα έπαιζε. Η Νεχάμα παρατήρησε πως όταν περνούσε ένας ραβίνος με μαύρη γενειάδα, ο παππούς της σηκωνόταν προς τιμήν του, μιλούσε μαζί του μερικά λεπτά και όταν ο ραβίνος έφευγε, ο παππούς της φαινόταν πολύ ευχαριστημένος. Της ήταν πολύ παράξενο, πώς γινόταν ο παππούς της να χαιρόταν να μιλάει με τον ραβίνο; Από αυτά που άκουγε στο σπίτι των γονιών της, οι ραβίνοι ήταν κάτι τρομακτικό...
Μια φορά που ο παππούς της μιλούσε με τον ραβίνο, την φώναξε να του μιλήσει και εκείνη. Ο ραβίνος την ρώτησε πώς τη λένε, σε ποιο σχολείο πάει και ποιο μάθημα της αρέσει περισσότερο. Το αγαπημένο της μάθημα ήταν η Φυσική. Επίσης της άρεσε ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας και ρώτησε τον ραβίνο αν το είχε διαβάσει και εκείνος. Της απάντησε πως δεν το είχε διαβάσει, αλλά θα το διάβαζε μέχρι την επόμενη συνάντηση τους.
Μια-δυο εβδομάδες μετά, ο ραβίνος ξαναπέρασε από το πάρκο, ενώ ήταν εκεί με τον παππού της. Είχε διαβάσει και εκείνος το βιβλίο και την ρώτησε: «ποια είναι η κεντρική ιδέα του βιβλίου;». Η ιστορία ήταν ότι στον γαλαξία υπήρχε μια μαύρη κακιά ομάδα που προσπαθούσε να στείλει πολλούς κακούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αν τα κατάφερναν – θα ήταν το τέλος του κόσμου και έπρεπε να προσέχουμε πολύ.
Ο ραβίνος συνέχισε και είπε: «Ξέρεις, και εγώ έχω ένα τέτοιο όνειρο. Σαν του βιβλίο, αλλά λίγο διαφορετικό. Θέλω να στείλω καλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και έτσι όλος ο κόσμος να είναι γεμάτος φως και καλό.» Στη Νεχάμα άρεσε πάρα πολύ αυτή η ιδέα και ρώτησε τον ραβίνο αν μπορεί να είναι και εκείνη μια από τους ανθρώπους του. Ο ραβίνος απάντησε πως ναι, μπορεί. Και οποιοσδήποτε άλλος ήθελε θα μπορούσε.
Πενήντα χρόνια αργότερα η Νεχάμα διάβασε στους New York Times ένα άρθρο για τον Ρέμπε και τη Χαμπάντ και το φως που φέρνουν σε όλο τον κόσμο. Είχε και τη μεγάλη φωτογραφία με όλους τους ραβίνους της Χαμπάντ και μια φωτογραφία του Ρέμπε. Κοίταξε τη φωτογραφία και το πρόσωπο της φάνηκε πολύ γνωστό. Ξαφνικά αναγνώρισε πως αυτός ήταν ο ραβίνος που της είχε μιλήσει τότε για το όνειρό του, να φέρει φως παντού. Κατάλαβε πως ενώ θα μπορούσε να είχε συμμετάσχει και εκείνη και δεν το είχε κάνει τελικά... Πήρε λοιπόν τηλέφωνο στα γραφεία της Χαμπάντ για να ρωτήσει αν ήταν πολύ αργά για να ξεκινήσει. Φυσικά, δεν ήταν αργά, δεν είναι ποτέ αργά...
Η Τετάρτη που μας πέρασε ήταν 10 του μήνα Σσβατ, η μέρα που ο Ρέμπε έγινε ο ηγέτης της Χαμπάντ και άρχισε να πραγματοποιεί το όνειρό του, ο κόσμος μας να γίνει ένα καλό και φωτεινό μέρος. Όλοι μας μπορούμε να συμμετάσχουμε. Οποιοσδήποτε θέλει μπορεί.
Ας σκεφτούμε μια μικρή καλή πράξη που μπορούμε να κάνουμε για να συμμετέχουμε. Να κάνουμε μια ακόμη Μιτσβά, να βοηθήσουμε κάποιον που έχει ανάγκη ή και να δώσουμε χαρά σε έναν συνάνθρωπο μας. Ας ξεκινήσουμε!
Σσαμπάτ Σσαλόμ!
Χάνα
