Πόσοι και πόσοι δεν με ρωτούν ξανά και ξανά .... Γιατί ένα κορίτσι από τη Γαλλία και ένα αγόρι από το Ισραήλ μετακόμισαν, μαζί με τη μικρή τους κόρη, από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα;
Η απάντηση είναι μάλλον απλή ... Τόσο εγώ όσο και ο Μέντελ δε θέλαμε να ζήσουμε σε μια μεγάλη και καλά οργανωμένη κοινότητα όπου οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι Εβραϊκές ανάγκες καλύπτονταν επαρκώς. Εμπνευσμένοι από το Ράμπι του Λούμπαβιτς ψάχναμε μια μικρή κοινότητα όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε τη διαφορά και να προσθέσουμε τις πινελιές μας στον εγχώριο Ιουδαϊσμό.
Ο Ράμπι ίδρυσε το θεσμό του Merkoz Leinyone Chinuch όπου συγκεντρώνονται όλες οι αιτήσεις και οι προτάσεις των «Σσλιχούτ» (αναθέσεις). Στα πάνω από 50 χρόνια λειτουργίας του, χιλιάδες νεαρά ζευγάρια έχουν σταλεί, κυριολεκτικά σε όλες τις γωνιές του κόσμου!
Είχαμε αρκετές προτάσεις, μερικές στις Ηνωμένες Πολιτείες, άλλες στη Ρωσία (όπου ο Μέντελ πέρασε ενάμιση χρόνο ως φοιτητής) και μερικές στην Ευρώπη... Μία από αυτές ήταν και η Ελλάδα.
Το Δεκέμβριο του 2000 ταξιδέψαμε ως εκεί για να δούμε τον τόπο. Φύγαμε από τη Νέα Υόρκη με χιονοθύελλα και φτάσαμε σε έναν εκτυφλωτικό, γαλανό ουρανό και λαμπερό ήλιο .... Το μπουφάν ήταν προαιρετικό. Υπήρχαν μερικοί (ελάχιστοι βέβαια) που κολυμπούσαν στο Παλαιό Φάληρο. Η πρώτη εντύπωση λοιπόν ήταν ΠΟΛΥ θετική :) Ήταν Χανουκά και συναντήσαμε ανθρώπους από την κοινότητα που μας κάλεσαν στο σπίτι τους για να ανάψουμε τη Χανουκίγια και πήραμε ένα γενικότερο, θετικό συναίσθημα. Μας ενθάρρυναν να έρθουμε, λέγοντας μας πως υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε εδώ και πως η παρουσία μας θα αναβάθμιζε την κοινότητα...
Χρειάστηκε λίγο χρόνο ακόμα για να πάρουμε την απόφασή μας. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, κανονίσαμε τη μεταφορά, βρήκαμε ένα διαμέρισμα να στεγαστούμε και νάμαστε!!!
Περισσότερα για όσα κάνουμε εδώ, σε άλλη ανάρτηση :)
