Διαβάστε ένα συγκινητικό ποίημα για τον πόλεμο των 6 ημερών. .
Το κλάμμα των αλεξιπτωτιστών
Hayim Hefer
Αυτό το τείχος έχει ακούσει πολλές προσευχές
Αυτό το τείχος έχει δει την πτώση πολλών άλλων τειχών
Αυτό το τείχος έχει νιώσει το άγγιγμα γυναικών που πενθούν
Αυτό το τείχος έχει αισθανθεί τα παρακάλια ανάμεσα στις πέτρες του
Αυτό το τείχος είδε το Ράμπι Γεουντά Αλεβί να ποδοπατείται μπροστά του
Αυτό το τείχος έχει δει την άνοδο και την πτώση του Καίσαρα
Αλλά δεν έχει δει ποτέ αλεξιπτωτιστές να κλαίνε.
Αυτό το τείχος τους είδε κουρασμένους και
Αυτό το τείχος τους είδε πληγωμένους, ακρωτηριασμένους
Τρέχοντας προς αυτό με θαυμασμό, κραυγές και σιωπή
Και έρποντας σαν ξεριζωμένα πλάσματα στις αλέες της Παλιάς Πόλης
Καλυμμένοι με σκόνη και χείλη ξερά
Ψιθυρίζουν, «Εάν ξεχάσω την, αν ξεχάσω την Ιερουσαλήμ»
Είναι γοργοί σαν αετοί και δυνατοί σαν λιοντάρια
Και τα άρματά τους – τα φλεγόμενα άρματα του Προφήτη Ελιγιά
Περνούν με θόρυβο
Και με καπνό
Θυμούνται τα 2000 σκληρά χρόνια
Που δεν υπήρχε ούτε ένα τείχος να ακουμπήσουμε τα δάκρυά μας
Και τώρα στέκονται μπροστά του και παίρνουν σκονισμένες ανάσες
Το κοιτούν με πόνο γλυκό
Και τα δάκρυα κυλούν και κοιτάζονται ζαλισμένοι
Πώς γίνεται να κλαίνε οι αλεξιπτωτιστές;
Πώς γίνεται να αγγίζουν αυτό το τείχος με τόση συγκίνηση;
Πώς γίνεται και ο θρήνος μεταμορφώνεται σε τραγούδι;
Ίσως γιατί αυτά τα αγόρια των 19 χρονών
Που γεννήθηκαν μαζί με το κράτος
Κουβαλούν στους ώμους τους – 2000 χρόνια!
