Εχτές (Δευτέρα), τα ταξί στην Αθήνα είχαν απεργία. (Γιατί; Γίνονται τόσες απεργίες στην Ελλάδα που έχουμε πια σταματήσει να ρωτάμε…και για να σοβαρευτούμε, αυτό είναι το γιατί). Οι δρόμοι ήταν κάπως παράξενοι χωρίς αυτό το πανταχού παρόν κίτρινο χρώμα. Η κίνηση ήταν ελάχιστη, πράγμα ασυνήθιστο (αλλά πολύ ωραίο :-) ).
Οι οδηγοί φορτηγών έχουν και αυτοί απεργία που σημαίνει ότι το φορτίο με τα κασσέρ μας κρέατα και κοτόπουλα από την Ιταλία έχει κολλήσει εκεί μέχρι να επιλυθεί και αυτό το ζήτημα (οι οδηγοί έχουν μπλοκάρει και τα λιμάνια). Πολλά βενζινάδικα παραμένουν κλειστά, αφού δεν έχουν καύσιμα για να προμηθεύσουν το κοινό (και περιορίζεται η κυκλοφορία τους και φυσικά η κίνηση). Στα λιγοστά πρατήρια που είναι ανοιχτά οι ουρές των αυτοκινήτων που θέλουν να γεμίσουν, σχηματίζουν χιλιόμετρα….
Βλέποντας αυτές τις εικόνες των αυτοκινήτων που περιμένουν ώρες για λίγη βενζίνη, μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από καιρό πολέμου και περιορισμών. Η παρούσα κατάσταση, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική και το γάλα και το ψωμί είναι πιο ζωτικής σημασίας από το «μαύρο χρυσό» για τον οποίο οι άνθρωποι περιμένουν ώρες, άλλοι καρτερικά και άλλοι με ανυπομονησία. Αλήθεια, στις μέρες μας είμαστε τόσο πολύ εξαρτημένοι από την ενέργεια …. Θα μπορούσαμε άραγε να ζήσουμε χωρίς ηλεκτρισμό, πετρέλαιο και όλες τις μοντέρνες ανέσεις; Εμένα, για παράδειγμα, με πειράζει αφάνταστα όταν έχουμε πρόβλημα με το Ίντερνετ γιατί νιώθω πως είμαι αποκομμένη από τον κόσμο….10 χρόνια πριν δεν ήξερα ούτε πώς να πραγματοποιώ αναζήτηση στο διαδίκτυο και τώρα χωρίς αυτό νιώθω χαμένη! Πριν 2 μήνες όπου γίνονταν διακοπές ρεύματος, συνειδητοποίησα πόσο εξαρτημένοι είμαστε από τον ηλεκτρισμό. Σχεδόν τίποτα δε δούλευε: ούτε το ασανσέρ (ζούμε στον 5ο όροφο και καταλαβαίνετε το πρόβλημα), ούτε τα φώτα (αναμενόμενο), ούτε το θερμοσίφωνο, ούτε το ψυγείο με κίνδυνο να χαλάσουν τα τρόφιμα, ούτε η ηλεκτρική κουζίνα, ούτε ο φούρνος μικροκυμάτων, ούτε το κομπιούτερ, ούτε ακόμα η καφετιέρα για έτοιμο, ζεστό καφέ….Φανταστείτε κατάσταση! Είμαστε τόσο εξαρτημένοι από την πρόοδο της τεχνολογίας και τις ανέσεις της που αν μας τα πάρουν, ίσα που τα καταφέρνουμε.
Αυτό με κάνει να σκέφτομαι πως μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε την άποψή μας για τις πραγματικές μας ΑΝΑΓΚΕΣ. Δεν υποστηρίζω την επιστροφή στη Λίθινη Εποχή, αλλά που και που πρέπει να συνειδητοποιούμε πως δεν θα πεθάνουμε αν μας λείψει κάτι από όλα αυτά τα μέσα. Γιατί γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται, για μέσα. Πρέπει να σκεφτόμαστε το ΣΚΟΠΟ, ΠΩΣ να εκμεταλλευόμαστε την τεχνολογία που έχουμε το προνόμιο να κατέχουμε. Τηλέφωνο, αυτοκίνητο, διαδίκτυο έχουν στόχο να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη, να μας γλυτώσουν από κόπο και χρόνο, αλλά για ποιο σκοπό; Ο τρόπος που οδηγούμε τη ζωή μας και επενδύουμε το χρόνο και τους πόρους μας, είναι αυτός που κάνει τη διαφορά.
