Εισαγωγή στο Εβραϊκό Ημερολόγιο
Οι μήνες και τα έτη του Εβραϊκού ημερολογίου έχουν οριστεί, από τα χρόνια της Βίβλου ακόμα, σύμφωνα με τους κύκλους της σελήνης και του ήλιου.
Οι νόμοι της Τορά περιγράφουν ότι οι μήνες ακολουθούν αυστηρά την πορεία της σελήνης, από τη γέννησή της κάθε μήνα έως τη Νέα Σελήνη του επόμενου μήνα.
Εκτός των άλλων, οι σεληνιακοί μήνες πρέπει να συμφωνούν με τις εποχές του χρόνου οι οποίες καθορίζονται από τον ήλιο. Ο μήνας Νισάν για παράδειγμα, με την γιορτή του Πέσαχ, πρέπει να συμπίπτει με την Άνοιξη ενώ ο μήνας Τισσρί με το Σουκότ, τη γιορτή της συγκομιδής, πρέπει να συμπίπτει με το Φθινόπωρο.
Για το λόγο αυτό, το Εβραϊκό ημερολόγιο είναι «Σεληνιακό – Ηλιακό». Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ισχύων ημερολόγιο, το Γρηγοριανό το οποίο είναι καθαρά ηλιακό και οι μήνες δεν έχουν σχέση με το φεγγάρι. Διαφέρει επίσης από το Μουσουλμανικό ημερολόγιο στο οποίο κάθε μήνας ακολουθεί την πορεία της σελήνης, χάνεται ωστόσο, ένας μήνας στις τέσσερις εποχές κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 33 χρόνων.
Εξ’ου και η πολυπλοκότητα του Εβραϊκού ημερολογίου:
Εφόσον το ηλιακό έτος των 365 ημερών είναι 11 περίπου μέρες μεγαλύτερο από τους 12 σεληνιακούς μήνες, το Εβραϊκό ημερολόγιο πρέπει να ισορροπήσει με μεγάλη προσοχή τα ηλιακά και τα σεληνιακά έτη.
Στα πρώτα χρόνια της ιστορίας μας η αρχή του κάθε μήνα καθορίζονταν από την άμεση παρατήρηση της Νέας Σελήνης. Μετά από μαρτυρίες ανθρώπων που ανέφεραν ότι είχαν δει τη νέα ημισέληνο και αφού οι μαρτυρίες αυτές εξετάζονταν λεπτομερώς και επιβεβαιώνονταν από υπολογισμούς, το Ανώτατο Δικαστήριο (Σανχεντρίν) της Ιερουσαλήμ καθόριζε και ανακοίνωνε δημοσίως την αρχή του νέου μήνα. Οι Εβραϊκές Κοινότητες ειδοποιούνταν για την έναρξη του νέου μήνα (Ροσς Κοντέσς) με φωτιές τις νύχτες που έκαιγαν στις κορφές των βουνών και στα επόμενα χρόνια, με αγγελιοφόρους. Μια ειδική επιτροπή των Σανχεντρίν με επικεφαλής τον πρόεδρο είχε την εντολή να ρυθμίζει και να ισορροπεί τα ηλιακά με τα σεληνιακά έτη. Αυτό το Συμβούλιο για το Ημερολόγιο υπολόγιζε την αρχή των εποχών με βάση τα αστρονομικά σύμβολα όπως αυτά είχαν μεταβιβαστεί από γενιά σε γενιά. Συνεπώς, κάθε δύο ή τρία χρόνια, που οι έντεκα επιπλέον ημέρες γίνονταν περίπου τριάντα, ένας δέκατος τρίτος μήνας (Αδάρ ΙΙ) έμπαινε πριν το Νισσάν προκειμένου να διασφαλιστεί ότι ο Νισσάν και το Πάσχα θα έπεφταν την εποχή της `Ανοιξης.
Η μέθοδος της παρατήρησης και της παρεμβολής χρησιμοποιούνταν καθόλη την περίοδο του Δεύτερου Ναού (516 π.Χ. – 70 μ.Χ.) και τρεις αιώνες μετά την καταστροφή του, όσο καιρό υπήρχε ανεξάρτητο Ανώτατο Δικαστήριο.
Τον τέταρτο αιώνα μετά την καταστροφή του Ναού, ωστόσο, όταν η τυραννία και οι διωγμοί απειλούσαν τη συνεχή λειτουργία του Δικαστηρίου, ο πατριάρχης Χιλλέλ ο 2ος έκανε ένα αποφασιστικό βήμα ώστε να διατηρήσει την ενότητα των Εβραίων. Προκειμένου οι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο Εβραίοι, να εορτάζουν ταυτόχρονα την κάθε Νέα Σελήνη και όχι ο καθένας διαφορετικά, δημοσίευσε τα μυστικά του Εβραϊκού ημερολογίου που ως τότε έμεναν απόρρητα και τα οποία είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν μόνο για τον έλεγχο των παρατηρήσεων και των μαρτυριών καθώς και για τον καθορισμό των ενάρξεων του συστήματος της Άνοιξης.
Σε συμφωνία με αυτό το σύστημα αυτό, ο Χιλλέλ όρισε επίσημα όλους τους μήνες σε σειρά και πρόσθεσε όλα τα μελλονικά «δίσεκτα» έτη μέχρι την εποχή που ένα νέο, αναγνωρισμένο Ανώτατο Δικαστήριο θα ιδρύονταν ξανά στο Ισραήλ.
Αυτό είναι το σταθερό ημερολόγιο , σύμφωνα με το οποίο κάθε Νέα Σελήνη και κάθε γιορτή υπολογίζονται και εορτάζονται σήμερα από τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο.
Όπως το αρχικό σύστημα παρατήρησης, έτσι και το τωρινό βασίζεται στην αρχή του `Ηλιου και της Σελήνης. Θέτει επίσης σε εφαρμογή κάποιους κανόνες, μέσω των οποίων πολύπλοκοι αστρονομικοί υπολογισμοί σε συνδυασμό με της θρησκευτικές απαιτήσεις αναπτύσσονται σε ένα αξιοθαύμαστα ακριβές σύστημα.
