Η σκλαβιά της Αιγύπτου ήταν η πιο βαθειά και σφαιρική σκλαβιά που υπήρξε ποτέ, καθώς δεν ήταν μόνο σωματική αλλά ήταν και πνευματική. Αλλά αυτή η ελευθερία δεν διήρκεσε.
Η διαφορά ανάμεσα στο ζυμωμένο ψωμί και την Ματσά είναι πρόδηλη: το ψωμί φουσκώνει, ενώ οι Ματσότ δεν επιτρέπεται διόλου να φουσκώσουν...
Το «Μα Νισστανά» δεν δημιουργεί μόνο ερωτήματα σχετικά με το Σέδερ, αλλά απαντά σε ένα βασικό ερώτημα: «Είναι ο Ιουδαϊσμός τυφλό δόγμα;»...
Ποιο, όμως είδος ελευθερίας δωρήθηκε στους Εβραίους όταν έφυγαν από την Αίγυπτο; Μήπως αποτίναξαν το ζυγό του Φαραώ μόνο και μόνο για να τον αντικαταστήσουν με κάποιον βαρύτερο;
Η Έξοδος από την Αίγυπτο ήταν η γέννηση του Εβραϊκού λαού σαν έθνος – τα γενέθλια του Ισραήλ....
Σαν παιδιά είμασταν ευλογημένα με πίστη. Ο κόσμος ήταν καλός, οι άνθρωποι ευγενικοί ... Μετά μεγαλώσαμε, συναντήσαμε κάποιους κακούς και ανακαλύψαμε ...
Το Πέσαχ υποτίθεται πως είναι η γιορτή της απελευθέρωσης από τη σκλαβιά. Μοιάζει όμως αστείο να γιορτάζουμε την ελευθερία, με το να μην τρώμε ψωμί. Οι περιορισμοί δεν είναι το ακριβώς αντίθετο της ελευθερίας;
Είναι πράγματι, απαραίτητο να θυμόμαστε μετά από 3000 χρόνια, την ελευθερία των προγόνων μας από τη δουλεία στην Αίγυπτο; Δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με πιο σύγχρονα και πιεστικά θέματα;
Τι μάθημα πρέπει να πάρουμε από τον Χωρισμό της Ερυθράς Θάλασσας όσον αφορά τις υπηρεσίες μας προς τον Θ-ό;
