Βελτίωση του χαρακτήρα μέσω της Καμπαλά
Του ΝτόβΜπερ Πίνσον
Στα κλασσικά κείμενα της Καμπαλά υπάρχουν αμέτρητες παρατηρήσεις που αφορούν στην αρνητικότητα των κακών γνωρισμάτων του χαρακτήρα όπως ο θυμός, η τεμπελιά, η κατάθλιψη και άλλα.
Ενώ η χειρότερη καταδίκη της κατάθλιψης, του θυμού και άλλων αρνητικών αντιπαραγωγικών συναισθημάτων βρίσκονται μέσα στα γραπτά της Καμπαλά, η Καββαλιστική μέθοδος της βελτίωσης του χαρακτήρα είναι μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση από τις προσεγγίσεις που είμαστε συνηθισμένοι να συναντούμε. Δεν είναι μια μετωπική σύγγρουση πάταξης της αρνητικότητας στο δικό της γήπεδο, ούτε αφορά στο να συντρίψει το αρνητικό με το θετικό. Η προσέγγισή της ξεκινάει από ένα άλλο πλεονεκτικότερο σημείο και βλέπει τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά.
Ο αρχικός στόχος της μυστικιστικής σκέψης είναι να κάνει το άτομο να καταλάβει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το Άπειρο. Διαβάζοντας τους διάφορους σχηματισμούς, τους χάρτες και τα διαγράμματα που παρουσιάζει η Καμπαλά, το άτομο υποτίθεται ότι αφυπνίζεται στην συνείδηση ότι όλα όσα υπάρχουν πραγματικά είναι το Έιν Σοφ, το Άπειρο. Υπάρχει ένα συναίσθημα που υποτίθεται ότι αφυπνίζεται όταν διεισδύουμε στις αλήθειες της Καμπαλά κι είναι το συναίσθημα ότι ο κόσμος όπως τείνουμε να τον αντιλαμβανόμαστε, σαν ξεχωριστό και ανεξάρτητο από έναν πλάστη δεν είναι παρά μια αυταπάτη. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το άπειρο φως. Έχοντας αυτό κατά νου, συνειδητά ή ακόμα κι ασυνείδητα είμαστε έτοιμοι να νικήσουμε όλα τα προσωπικά, αρνητικά μας συναισθήματα και χαρακτηριστικά.
Ο Ραβίνος Ελιγιάου μπεν Μωσσέ Ντι Βίδας, ένας Καββαλιστής του 16ου αιώνα υποθέτει ότι υπάρχουν τρία βασικά αρνητικά χαρακτηριστικά που μπορούν να θεωρηθούν τα «κυριότερα χαρακτηριστικά» από τα οποία προέρχονται όλες οι επιπλέον διχογνωμίες. Αυτά είναι: η αλαζονεία, το πείσμα κι ο θυμός. Όλα αυτά αξιώνουν την προέλευσή τους από την ίδια πηγή, το εγώ. Το Εγώ είναι η κορυφή του παγόβουνου από το οποίο αναχαιτίζεται όλη η αρνητικότητα. Ο πυρήνας όλης της διαφθοράς είναι αυτή η ψεύτικη αίσθηση του εαυτού/του εγώ, που ζει σε μια αδιάκοπη κατάσταση του τι πιστεύει ότι θα προκαλέσει την επιβίωσή της.
Όταν ένα άτομο νευριάζει είναι ο τρόπος του εγώ του, που δείχνει την αντίρρησή του, στο ότι δεν είναι χαρούμενος. Το εγώ όταν αισθάνεται ότι απειλείται είναι εκείνο που διαμαρτύρεται «Πως μπορείς να το κάνεις αυτό σε μένα;» και που εγείρει τον θυμό. Ο φόβος του αφανισμού είναι η διαρκής κατάσταση όσον αφορά το εγώ. Ο θυμός δεν είναι παρά μια εκδήλωση της έγνοιας ενός ατόμου με τις υποθετικές σκέψεις για την επιβίωση του. Η συνολική συμμετοχή με τον απατηλό «εαυτό» είναι η ρίζα όλων των αρνητικών συναισθημάτων.
Ξεπερνώντας αυτήν την απατηλή αίσθηση του εαυτού, που προέρχεται από την απατηλή εκτίμησή μας για επιβίωση, τα αρνητικά
μας συναισθήματα νικιούνται. Μέσω της μελέτης της Καμπαλά αντιλαμβανόμαστε ότι η ψεύτικη αίσθηση εαυτού/εγώ δεν είναι παρά μια μεταμφίεση τον πραγματικών και των εσωτερικών μας δυναμικών, της υπερβατικής μας ψυχής. Το συναίσθημα, μας δημιουργείται όταν σκεπτόμαστε ότι στην Καμπαλά όλα όσα υπάρχουν είναι το Άπειρο. Πρέπει να το αισθανθούμε σε κοσμικό επίπεδο και μετά να το καταλάβουμε στο δικό μας επίπεδο. Συνεπώς, η αυταπάτη του διαχωρισμού του εγώ και σαν συνέπεια η διατήρηση αυτού του αντικατοπτρισμού θα αρχίσει σιγά να ξεθωριάζει και μαζί μ’ αυτό θα ξεθωριάσουν τα αρνητικά συναισθήματα τα οποία είναι η εκδήλωση του εγώ.
Αντί να βλέπουμε το εγώ σαν έναν πραγματικό εχθρό που πρέπει να εμπλακεί στην μάχη για να νικήσει, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει τίποτα εκτός από το Φως κι οτιδήποτε άλλο είναι απλά μια απόκρυψη αυτής της αλήθειας.
Αυτή είναι η Καββαλιστική προσέγγιση για την τελειότητα του εαυτού μας. Δεν ασχολείται με τα αρνητικά απευθείας. Μάλλον πηγαίνει στην πηγή όλων των προβλημάτων, του Εγώ και κατ’ επέκταση ολόκληρης της φυσικής πραγματικότητας. Δείχνει πως, στην πραγματικότητα, αυτές οι φαινομενικά ανεξάρτητες πραγματικότητες δεν είναι παρά ένα καμουφλάζ.
