Κρυφτό
Ένα λαμπερό, ηλιόλουστο απόγευμα, παρακολουθούσα τα δυο μου παιδιά να παίζουν κρυφτό.
Η μικρότερη κόρη μου, η Σσίρα, τα φύλαγε πρώτη και καθώς μετρούσε μέχρι το είκοσι, η μεγαλύτερη κόρη μου, η Ναόμι, έτρεξε να κρυφτεί σε μια πολύ ωραία κρυψώνα που η Σσίρα θα δυσκολευόταν πολύ να ανακαλύψει.
Εν τω μεταξύ, η Σσίρα τέλειωσε το μέτρημα και άρχισε να εξερευνά όλο το σπίτι, μανιωδώς. Έψαχνε και έψαχνε, σε μεγάλες και μικρές κρυψώνες, αλλά μάταια.
Ο χρόνος περνούσε και η αναζήτηση της Σσίρα, γίνονταν όλο και πιο απεγνωσμένη. Γραμμές αγωνίας σχηματίστηκαν στο μικρό της μετωπάκι. Η συνήθως πολύ επίμονη, μικρή μου κόρη, έμοιαζε έτοιμη να παραδεχτεί την ήττα της.
Τελικά μέσα στην απελπισία της, η Σσίρα φώναξε τη Ναόμι, ελπίζοντας να πάρει κάποια απάντηση που θα την οδηγούσε στα ίχνη της αδερφή της. Σιωπή βασίλευε.
Τότε η Σσίρα γύρισε, σαν να της ήρθε φαεινή ιδέα και προχώρησε με αισιοδοξία, όταν η προσοχή της αποσπάστηκε από έναν αμυδρό ήχο ποδιών που αγγίζουν το ξύλινο πάτωμα. Τα αυτιά της τεντώθηκαν και σταμάτησε επί τόπου. Γύρισε αμέσως προς τα πίσω για να ψάξει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δευτερόλεπτα αργότερα είχε ανακαλύψει την ευφυή κρυψώνα της αδερφής της.
Η Σσίρα «έφτυσε» τη Ναόμι και τότε κι οι δύο γέλασαν δυνατά, ενωμένες. Μοιράστηκαν μια στιγμή εγγύτητας, θαυμάζοντας τόσο την εξυπνάδα της Ναόμι να βρει μια τέτοια κρυψώνα, όσο και αυτή της Σσίρα να την ανακαλύψει. Την ευτυχή αυτή στιγμή, την απόλαυσαν και οι δύο σαν δυο πολύ καλές φίλες, χωρίς να βιώσουν τη συνηθισμένη αντιπαλότητα μεταξύ των αδερφών.
------------------------------------------------------------
Παρακολουθώντας τα παιδιά μου να παίζουν, το μυαλό μου περιπλανήθηκε σε Σένα, Θ-έ. Σκέφτηκα πόσο συχνά, Εσύ μοιάζεις να κρύβεσαι από μας. Μας παρακολουθείς από μακριά, αφήνοντας μας να τρέχουμε εδώ κι εκεί, χωρίς προορισμό. Οι γραμμές της θλίψης και της αγωνίας σχηματίζονται στο μέτωπό μας, καθώς αναρωτιόμαστε αν θα Σε βρούμε ποτέ.
Μερικές φορές, παρά το χαρακτηριστικό της επιμονής που διαθέτουμε ως έθνος, είμαστε σχεδόν έτοιμοι να τα παρατήσουμε. Μερικές φορές τα παρατάμε. Ακολουθούμε λάθος κατευθύνσεις, χάνοντας την ελπίδα να Σε κάνουμε ουσιαστικό κομμάτι της ζωής μας.
Πάντα όμως κάνεις κάποιο θόρυβο. Μερικές φορές είναι ένα αστραπιαίος ήχος και άλλες πιο δυνατός. Μερικά γεγονότα στην προσωπική μας ζωή ή στη ζωή μας ως έθνος, τραβούν την προσοχή μας και μας γυρίζουν πίσω, εκεί που πρέπει να είμαστε. Μας βοηθάς να Σε ανακαλύψουμε ξανά και εμείς νιώθουμε πιο κοντά σε Σένα.
Για εκείνες τις ιστορικές στιγμές, ενωνόμαστε ξανά, πιο σίγουροι για τον προορισμό μας.
------------------------------------------------------------
Οι φωνές των παιδιών μου που ετοιμάζονταν για άλλο ένα παιχνίδι κρυφτό, διέκοψαν την ονειροπόλησή μου.
Αυτή τη φορά ο τετράχρονος γιος μου Αβραάμ, ικέτεψε να συμμετέχει κι αυτός. Το παιχνίδι άρχισε ακριβώς όπως πριν. Αυτή τη φορά, όμως, τα μεγαλύτερα παιδιά μου προστάτευαν τον Αβραάμ, προσποιούμενα ότι δεν έβρισκαν την ιδιαίτερα προφανή, κρυψώνα του. Τελικά έκαναν ότι τον ξετρύπωσαν, φωνάζοντας γελώντας, «σε βρήκαμε!».
Η αντίδραση του Αβραάμ; Απλή. Έβαλε τα χέρια πάνω στα μάτια του και φώναξε θριαμβευτικά, «όχι δε με βρήκατε. Δεν μπορείτε να με βρείτε!». Και καθόταν εκεί για αρκετή ώρα, αγνοώντας τις φωνές και τις διαμαρτυρίες τους.
Σκεφτόταν ότι αφού δεν μπορούσε να τις δει, αυτές δεν ήταν εκεί.
------------------------------------------------------------
Αυτό έφερε πάλι τη σκέψη μου σε Σένα. Πόσες φορές στη ζωή μας φερόμαστε σαν μικρά παιδιά, προσποιούμενα ότι Εσύ δεν είσαι εκεί. Κλείνουμε τα μάτια στην έγκαιρη είσοδό Σου στη ζωή μας, ακόμα και ενώ βαθιά μέσα μας, γνωρίζουμε ότι είσαι ακριβώς μπροστά μας. Πόσο ανόητοι φαινόμαστε στα μάτια Σου.
------------------------------------------------------------
Ακολούθησαν αρκετοί γύροι κρυφτό και είχε έρθει η ώρα να σταματήσει το παιχνίδι. Πρώτα απ’ όλα όμως, έπρεπε να καταγράψουμε το σκορ.
Πράγματι, υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια της εξορίας μας που φερόμασταν σαν ανόητα παιδάκια, κλείνοντας τα μάτια και απορρίπτοντας την προσέγγισή Σου. Προσποιούμασταν ότι Εσύ δεν ήσουν εκεί, δείχνοντας άγνοια, αρνούμενοι ότι Εσύ είσαι η κινητήριος δύναμη σε ό,τι κάνουμε.
Αλλά μετά πάλι, Εσύ κρύφτηκες σε δύσκολα και απομακρυσμένα μέρη. Πολλές φορές, αυτά τα μέρη ήταν απροσπέλαστα για τις περιορισμένες μας δυνατότητες. Πώς Εσύ περίμενες από εμάς να σε βρούμε;
Σκεπτόμενη όλα αυτά τα πράγματα, νομίζω πως το σκορ είναι ισοπαλία. Τι λες λοιπόν; Να τελειώσουμε το παιχνίδι;
