Οικογένεια

Η δουλειά μας ως γονείς είναι να πουλάμε τα παιδιά μας στον εαυτό τους. Το πρώτο σημείο αναφοράς για την αυτό-εκτίμηση – ή την έλλειψή της – προέρχεται από όσα τα παιδιά πιστεύουν πως οι γονείς τους σκέφτονται για αυτά.

Με τα λόγια των σοφών μας, «Το δεξί χέρι πρέπει να φέρνει κοντά ενώ το αριστερό να διώχνει μακριά». Αυτό είναι το πανάρχαιο δίλημμα του εκπαιδευτή – πώς να κάνεις μια πράξη απόρριψης χωρίς να απορρίψεις .

Ρώτησα τη γυναίκα, αν ήθελε να παίξει τένις θα έπαιζε με κάποιον χειρότερο ή με κάποιον καλύτερο από εκείνη;

Αντί να τους κάνετε μέρος του προβλήματος, καλέστε τους να γίνουν μέρος της λύσης του.

«Πώς γίνεται να μπορώ να επηρεάζω τους άλλους αλλά όχι τα παιδιά και τα εγγόνια μου; Μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με εκείνους ή με μένα;».

Αγαπήστε τον πατέρα ή τη μητέρα του παιδιού σας, μην λέτε «Όχι» όταν εννοείτε «Δεν ξέρω» και τι να συζητήσετε στο σπίτι με τα παιδιά σας.

Μπορούμε να περάσουμε μια ολόκληρη μέρα προσπαθώντας να εργαστούμε, να κάνουμε τη δουλειά μας και να μιλήσουμε με άλλους ανθρώπους, χωρίς ουσιαστικά να βρισκόμαστε εκεί.

Τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας έμαθαν από το παράδειγμα τους, πως ο γονιός φροντίζει για το παιδί. Δεν μπορούσαν όμως να γίνουν το παράδειγμα για τα παιδιά τους στη φροντίδα των γονιών αφού οι ίδιοι δεν είχαν γονείς!

Ακούμε συχνά τους γονείς να λένε: «Σου είπα χίλιες φορές να μην τσακώνεσαι αλλά δεν ακούς!» ή «Σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να μην υπερβάλλεις». Ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα.