Ο Θ-ός στο πλυσταριό
Η μεγαλύτερη κόρη μου γύρισε αργά, χτες τη νύχτα, μετά από ένα μήνα στην κατασκήνωση.
Τώρα έχω στο μυαλό μου αυτό που έχει η κάθε μητέρα όταν επιστρέφουν τα παιδιά της από την κατασκήνωση.
Ναι, φυσικά, είμαι συγκινημένη που επιστρέφει. Ξέρω ότι τις επόμενες μέρες θα μένουμε ξύπνιες μέχρι αργά τη νύχτα για να μου λέει όλες τις εμπειρίες και τις περιπέτειές της. Χωμένη στον καναπέ, με ένα φλιτζάνι τσάι ή ζεστή σοκολάτα, θα ακούω ανυπόμονα τη τις αναμνήσεις της, καθώς θα μου περιγράφει όλους τους νέους φίλους της.
Δεν με απασχολεί, όμως, αυτό, τη συγκεκριμένη στιγμή.
Και ναι φυσικά, πέρασε από το μυαλό μου ότι η εσωτερική μου μπέιμπι – σίτερ και το δεξί μου χέρι επέστρεψε. Σκέφτηκα πως θα μπορώ να ξαναβγαίνω για νυχτερινό περίπατο με τον άντρα μου ή να δέχομαι προσκλήσεις της στιγμής.
Ούτε αυτό όμως με απασχολεί, για την ώρα.
Σκέφτομαι κάτι πιο πεζό – αυτό που σκέφτεται κάθε μητέρα όταν τα παιδιά της γυρνούν από την κατασκήνωση.
Το πλυσταριό.
Γεμάτο με στοίβες άπλυτων.
Όλες οι βαλίτσες και τα σακ-βουαγιάζ – κλειστά ακόμα – μπαίνουν κατευθείαν στο πλυσταριό.
Ρούχα άσπρα και σκούρα. Πολύ ή λιγότερο λερωμένα. Ευαίσθητα υφάσματα και βαμβακερά.
Έτσι στέκομαι στο πλυσταριό, περικυκλωμένη από τους σωρούς των ρούχων στο πάτωμα που τα ξεχωρίζω ανάλογα με το ύφασμα, τη θερμοκρασία που πρέπει να πλυθούν και το μέγεθος τη βρωμιάς.
Και αναρωτιέμαι γαι το πλυσταριό Σου. Έχεις κι Εσύ σωρούς με αποστολές που πρόκειται να αναθέσεις σε διάφορους ανθρώπους; Ξεχωρίζεις σε στοίβες ανάλογα με τα ταλέντα και τις ικανότητες; Επιλέγεις τις διάφορες «θερμοκρασίες» της ζωής, τις εναλασσόμενους βαθμούς σκληρότητας ή ευγένειας, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις έννοιες των πλασμάτων Σου;
Το πλυντήριο στροβιλίζεται ακατάπαυστα. Τραντάζεται στριφογυρίζωντας. Σταματά, παίρνει νερό, ξεβγάζει και στίβει. Αέναοι κύκλοι. Κατά καιρούς, η αδιάκοπη κίνηση μοιάζει με άσκοπη επάνάληψη. Αλλά τελικά, τα ρούχα βγαίνουν καθαρά και παστρικά.
Και σκέφτομαι πολλές πτυχές της ζωής που μοιάζουν άσκοπες. Εσύ παρακολουθείς ποτέ τη διαρκή κίνηση; Αναρωτιέσαι για την αναγκαιότητα της επανάληψης; Μερικές φορές, μόνο η δύναμη της πείρας μας βοηθά να κατανοούμε τα γυρίσματα της ζωής. Μερικές φορές όμως, ακόμα και αυτή απουσιάζει. Συχνά, όλα όσα έχουμε είναι η εμπιστοσύνη μας σε Σένα, ότι τελικά όλα γίνονται για κάποιο σκοπό και οι ζωές αλλά και ο κόσμος μας θα βγουν καθαροί.
Μετά υπάρχουν και ρούχα τόσο λεκιασμένα και βρώμικα που απαιτούν ειδική μεταχείριση. Υπάρχουν τα άσπρα που επιστρέφουν στην αστράπτουσα λευκότητά τους με την απλή προσθήκη ισχυρού λευκαντικού. Υπάρχει και η βρωμιά που έχει εισχωρήσει βαθιά και χρειάζεται να τριφτεί με ισχυρά καθαριστικά για να φύγουν οι λεκέδες.
Μαζεύομαι, καθώς σκέφτομαι τα μπουκάλια Σου με λευκαντικά και τα δοχεία Σου με τα ισχυρά απορρυπαντικά. Σκέφτομαι τις βούρτσες που Εσύ χρησιμοποιείς για να μας τρίψεις. Συνοφρυώνομαι όσο σκέφτομαι τις δοκιμασίες, τα βάσανα και τις δυσκολίες στις ζωές μας που χρησιμοποιείς για να να μας «καθαρίσεις», να μας υψώσεις και να μας διδάξεις.
Και μετά όταν καθαριστούν τα άπλυτα, στεγνώσουν και διπλωθούν, υπάρχει και η ενδυμασία για τις ειδικές περιστάσεις. Αυτές οι μπλούζες και τα μπλουζάκια που απαιτούν την έξτρα φροντίδα και φυλάσσονται για περιπτώσεις που θέλουμε να φορέσουμε τα καλά μας. Σε αυτά, ψεκάζω τα κολλάρα και τα σιδερώνω με καυτό σίδερο για να πατήσω κάθε τσαλάκωμα ή ζάρα.
Συλλογίζομαι τους ιδιαίτερους ανθρώπους γύρω μου που μοιάζουν να «πατούνται» συνεχώς από το καυτό Σου «σίδερο». Όμως οι μοναδικές ζάρες στο πρόσωπό τους είναι από το παντοτινό χαμόγελό τους. Σκέφτομαι τις ατέλειωτες παρήγορες λέξεις που έχουν για τους άλλους, ανεξάρτητα από τα δικά τους βάσανα. Και φαντάζομαι ότι Εσύ τους φροντίζεις προσωπικά και στοργικά.
------------------------------------------------------------
Κι έτσι η δουλειά μου τελειώνει. Μπορώ να κάτσω και να ξεκουραστώ. Με μεγάλη προσπάθεια, οι στοίβες με τα άπλυτα, πλήθυκαν, στέγνωσαν διπλώθηκαν και ταχτοποιήθηκαν.
Και μόλις σκέφτομαι ότι τελείωσα, ακούω άλλα ρούχα να μπαίνουν στο καλάθι.
Υπάρχουν κι άλλα να γίνουν.
