Διαφορετικά πράγματα
Την περασμένη Κυριακή έκανα κάτι διαφορετικό. Χτύπησα το δεξιό μου αστράγαλο. (Όχι επίτηδες, πιστέψτε με).
Το βράδυ υπέφερα, αλλά κατάφερα να χορέψω στο γάμο της ξαδέρφης μου. Ίσως δεν ήταν καλή ιδέα. Αν και ήμουν γενικώς καλά την επόμενη μέρα, αφού περπάτησα μέχρι το γραφείο και γύρισα σιγά σιγά με τα πόδια στο σπίτι, έξι τετράγωνα μακριά, τη νύχτα πονούσα πάλι, για να το πω ευγενικά.
Ξαφνικά, έπρεπε όλα να τα κάνω διαφορετικά.
Ήταν αρκετά δύσκολο να βρω μια άνετη στάση για ύπνο που δεν θα επιβάρυνε τον ευαίσθητο και πρησμένο μου αστράγαλο. Αλλά διασχίζοντας το σαλόνι, έναν τόσο γνώριμο χώρο, στις 4 η ώρα τα ξημερώματα για να ικανοποιήσω μια φυσική μου ανάγκη, κατάλαβα ότι ζούσα μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Οι πρόχειρα τοποθετημένες καρέκλες στο δωμάτιο, έγιναν κρίσιμοι σύμμαχοι και οι φαινομενικά τυχαίες τους θέσεις (όπως και αυτή του καναπέ και της βιβλιοθήκης) απέκτησαν εξαιρετική σημασία. Σαν κάποιο είδος γρίφου επιβίωσης, ο πονεμένος μου αστράγαλος μετέτρεπε την κάθε τυχαία κίνηση σε απόπειρα προσεκτικής προσέγγισης, υπολογίζοντας και το κάθε βήμα.
Το πρωί που ανέλαβα τα καθήκοντα μου ως πατέρας, γύρναγα όλο το σπίτι με «κουτσό», χρησιμοποιώντας τα χερούλια από τις πόρτες, τα ράφια με τις πετσέτες και άλλη μια φορά τις καρέκλες, το τραπέζι και τον καναπέ για υποστήριξη. Με κάποιο τρόπο κατάφερα όχι μόνο να ντυθώ, αλλά να κάνω την κόρη μου μπάνιο και να της φέρω και τα ρούχα της από την ντουλάπα που σημαίνει αρκετές μετακινήσεις στο σπίτι, με το ένα πόδι.
Δε χρειάζεται να πω φυσικά ότι με το χρόνο που χάσαμε λόγω του προσωρινού προβήματος, δεν προλάβαμε το λεωφορείο. Έτσι με μια διαφορετική μέρα σε πλήρη εξέλιξη, παρακολουθούσα την κόρη μου να τρώει πρωινό καθισμένος στον καναπέ όπου ο αστράγαλός μου έβρισκε προσωρινή ανακούφιση, ενώ θα έπρεπε κανονικά να βρίσκομαι στη συναγωγή για την πρωινή προσευχή. Την ετοίμασα για το σχολείο, την ώρα που συνήθως έτρωγα πρωινό. Κατεβήκαμε μαζί τα σκαλιά (ένα τη φορά για μένα) και στάθηκα στο ένα πόδι ενώ περίμενα το αυτοκίνητο που είχα καλέσει για να μας πάει στο σχολείο της (την ώρα που συνήθως περπατούσα ως το γραφείο).
Μπορεί όλα αυτά να ήταν διαφορετικά, αλλά όχι χωρίς αντάλλαγμα. Εκτός από τον πολύτιμο χρόνο που πέρασα με την οικογένειά μου, έμαθα κάτι ανεκτίμητο εκείνο το πρωινό που τριγυρνούσα με το ένα πόδι για να φτάσω την κόρη μου. Ο Θ-ός ρίχνει προκλήσεις καθημερινά στο δρόμο μας. Μερικές φορές τις αναγνωρίζουμε. Μερικές φορές δεν τις βρίσκουμε και πολύ δύσκολες. Και μερικές φορές δεν τις καταλαβαίνουμε καν. Υποθέτω πάντως πως οι προκλήσεις δεν είναι παρά «στραμπουληγμένοι αστράγαλοι». Ο Θ-ός φαίνεται πως θέλει από εμάς να κάνουμε διαφορετικά πράγματα από καιρό σε καιρό – να κοιτάζουμε με άλλο μάτι τα καθημερινά ζητήματα που αλλιώς θα τα θεωρούσαμε συνηθισμένα και να δούμε εκ νέου την αξία τους.
Σε ευχαριστώ Θ-έ μου για το χτύπημα στον ώμο. Περιμένω την επόμενη πρόκληση. Όποια και αν είναι θα ξέρω ότι γύρω μου υπάρχουν καρέκλες για να στηριχτώ.
