Ο Μήνας του Ελέους
Ο Ελούλ είναι ένας μήνας που ο καθένας έχει πρόσβαση σε υπερφυσική καλοσύνη.
Προσαρμοσμένο από τις εργασίες του Ραμπί Σσνεόρ Ζάλμαν του Λιάντι
Υπάρχουν δυο τρόποι με τους οποίους μπορούμε να έχουμε δεσμό με τον Θ-ό: Ο ένας είναι να βιώσουμε το Θ-ίο φως όταν αυτό κατεβαίνει από πάνω. Ο άλλος τρόπος είναι να φτάσουμε τον Θ-ό από εκεί που είμαστε. Ο μήνας Ελούλ είναι μια εποχή προετοιμασίας όπου εξετάζουμε τους εαυτούς μας, λυπούμαστε για τα παραπτώματά μας κι αποφασίζουμε να καλυτερεύσουμε για να φτάσουμε σε ένα σημείο έτσι ώστε το Ροσς Ασσανά και το Κιπούρ η Θ-ική αποκάλυψη να μπορέσει να κατέβει σε μας.
Ο μήνας Ελούλ αντικατοπτρίζει το κομμάτι του στίχου από το Άσμα Ασμάτων, «Ανί λεντοντί..(που σημαίνει «...είμαι για την αγάπη μου...») επειδή αυτό γίνεται την ώρα που πλησιάζουμε την θεία επιφοίτηση, κορυφώνοντας στο δεύτερο μισό του στίχου, «...βεντοντί λι» (που σημαίνει «...και η αγάπη μου είναι για μένα) όταν βιώνουμε τον Θ-ό από Ψηλά κατά την διάρκεια του Τισσρί. Στην πραγματικότητα, όπως είναι γνωστό, τα αρχικά γραμματά της φράσης προφέρουν τη λέξη «Ελούλ».
«...Το αριστερό του χέρι είναι κάτω από το κεφάλι μου και το δεξί του χέρι θα με αγκαλιάσει», συνεχίζουν οι στίχοι. Ο Ελούλ είναι περίοδος ευσπλαχνίας που σχετίζεται με το δεξί χέρι που αγκαλιάζει εμάς. Οι μέρες ανάμεσα το Ροσς Ασσανά και το Γιόμ Κιπούρ, τον μήνα Τισσρί είναι σαν το αριστερό χέρι κάτω από το κεφάλι. Το αριστερό είναι συνδεδεμένο με τον φόβο, ή το δέος που προέρχεται από μεγάλο σεβασμό εφόσον κατά την διάρκεια αυτών των «Δέκα Ημερών της Μεταμέλειας» ο Θ-ός θεωρείται από την άποψή Του σαν βασιλιάς και η βασιλεία του είναι πάνω από όλους τους κόσμους.
Ο φόβος του Θ-ού κατεβαίνει από τα υψηλότερα επίπεδα έτσι ώστε οι ψυχές του Ισραήλ να μπορούν να δεχτούν τον ζυγό της βασιλείας Του. Ο φόβος του Θ-ού τον οποίον βιώνουμε κατά την διάρκεια της χρονιάς δεν γεννάται αυθόρμητα μέσα μας, αλλά είναι το απευθείας αποτέλεσμα της ποιότητας της αποδοχής μας της βασιλείας του Θ-ού κατά την διάρκεια αυτών των δέκα ημερών. Αν δεχτούμε τον ζυγό εντελώς, ο φόβος του Θ-ού φυτεύεται μέσα μας για ολόκληρη την χρονιά.
Ο Ελούλ, ωστόσο, είναι ένας μήνας που χαρακτηρίζεται από χέσεντ- καλοσύνη, το αριστερό χέρι που αγκαλιάζει και η εγγύτητα της παρουσίας του Θ-ού (συνδεδεμένη με το «Είμαι για την αγάπη μου...»). Είναι εκείνη την φορά που φανερώνονται τα Δεκατρία Χαρακτηριστικά του Ελέους.
Αν αυτές οι μέρες χαρακτηρίζονται από το ότι πλησιάζουμε πιο κοντά στον Θ-ό, γιατί δεν υπάρχουν γιορτές και κατά τον Ελούλ κι όχι απλά τον Τισσρί; Ο λόγος είναι ότι η αποκάλυψη κατά την διάρκεια του Ελούλ είναι διαφορετικής φύσης από την αποκάλυψη στις γιορτές, όπως το Ρος- Ασσανά και το Γιόμ Κιπούρ.
Το Ζοχάρ εξηγεί αυτήν την διαφορά με μια παραβολή ενός βασιλιά που πλησιάζει το παλάτι του. Πριν φτάσει, περνάει μέσα από ένα χωράφι όπου πολλοί από τους υπηκόους του –πλούσιοι, φτωχοί, νεαροί και μεγάλοι- περιμένουν να τον χαιρετήσουν. Καθένας που επιθυμεί να μιλήσει στον βασιλιά έχει μια ευκαιρία κι εκείνος τους χαιρετάει όλους θερμά. Οι υπήκοοι τον ακολουθούν μέχρι που φτάνει στο παλάτι. Μόλις ο βασιλιάς φτάσει μέσα στο παλάτι, μόνο όσοι θεωρούνται άξιοι μπορούν να μπουν κι ακόμα τότε, μόνο αν έχουν την άδειά του. Ο Ελούλ είναι ο καιρός που «ο βασιλιάς είναι στο χωράφι» και χαιρετάει τους υπηκόους του πριν μπει στο παλάτι. Είναι τον Ελούλ που μπορούμε να βιώσουμε μοναδική εγγύτητα στην παρουσία του Θ-ού.
Ελούλ είναι όταν συγκεντρωνόμαστε στο να καθοδηγήσουμε την θέληση μας προς την θέληση του Θ-ού, σε μια περίοδο που φωτίζεται ιδιαίτερα το έλεος του Θ-ού. Το χαρακτηριστικό θεικό όνομα «Ε-Ι» που αντιπροσωπεύει την χέσεντ είναι το πρώτο από τα Δεκατρία Χαρακτηριστικά του Ελέους. Είναι η εξωτερική αποκάλυψη του Απέραντου Φωτός το οποίο συγκρίνεται με μια φωτιά που καταναλώνει. «Ε-Ι» είναι σαν ένα φως που αναδύεται από τη φωτιά, καθώς δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα στο φως και την ίδια τη φωτιά.
Το όνομα «Ισραήλ» προέρχεται από τις δυο λέξεις «σαρ» (που σημαίνει υπουργείο) και το θείο όνομα «Ε-Ι». Το «Ε-Ι» είναι σαν κάποιον που διαχειρίζεται και κυβερνάει ένα άτομο ελέγχοντας τα χαρακτηριστικά του. Η Θ –ική λάμψη σε κάθε ψυχή έχει σαν πηγή της την άποψη του Αχανούς Φωτός που είναι πάνω από το επίπεδο της Υπερφυσικής Σοφίας. Ακριβώς όπως «ο γιος είναι η επέκταση των ποδιών του πατέρα του» κι επομένως πρέπει να κάνει την θέληση του πατέρα του χωρίς να καταλαβαίνει, με τον ίδιο τρόπο που τα πόδια ακολουθούν την θέληση του κεφαλιού, έτσι, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου συγκεντρωνόμαστε στο να μηδενίσουμε τη θέλησή μας που καθοδηγείται από το «Ε-Ι» μέχρι την Ανώτατη Θέληση.
Ολόκληρος ο μήνας Ελούλ είναι μια περίοδος που σκεπτόμαστε τις πράξεις της προηγούμενης χρονιάς. Οι πράξεις μας μπορούν να είναι σαν ένα γόνιμο χωράφι όπου τα πράγματα μπορούν να μεγαλώσουν, ή Θ-ός φυλάξοι, μπορούν να είναι σαν μια άγονη έρημος. Όταν υπάρχουν σκέψεις, λέξεις και πράξεις που δεν κατευθύνονται προς την θέληση του Θ-ού, ακόμα κι αν επιτρέπονται από την Τορά είναι σαν μια έρημος που δεν μπορεί να διατηρήσει την ζωή κι ο Θ-ός δεν μένει σε τέτοιο μέρος.
Ο καθένας πρέπει να ψάξει τις πράξεις του και τα χαρακτηριστικά του για να βρει την λάμψη της Θ-ότητας η οποία κατά κάποιον τρόπο έγινε σκοτεινή κατά την διάρκεια της χρονιάς ή κατά την διάρκεια πολλών ετών. Όταν ο Θ-ός έφτιαξε το φως και είδε ότι το «φως ήταν καλό» είδε ότι ήταν καλό να το κρύψει. Αυτό συνέβη επειδή ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για την ένταση του φωτός το οποίο είναι η εσωτερική θέληση του Θ-ού. Αυτό το φως είναι κρυμμένο μέσα στην ψυχή κάθε Εβραίου σαν ένας θησαυρός που μπορεί να βρεθεί μόνο μετά από ένα ενδελεχές ψάξιμο. Η λάμψη, που είναι στην εξορία μπορεί μόνο να βρεθεί στο μέρος που χάθηκε, μέσα στους εαυτούς μας. Τότε μπορούμε να βιώσουμε μια προσωπική λύτρωση απελευθερώνοντας αυτή την λάμψη που είναι κρυμμένη βαθειά μέσα στις ψυχές μας.
(Προσαρμοσμένο από τον Γεοσσούα Μέτσινγκερ από το Λικουτέι Τορά, παρασσάτ Ρε’έ)
