Ώρα να σιωπούμε!

Του Γιαακόβ Λίντερ

"Ώρα να σιωπούμε και ώρα να μιλάμε!"

Εκκλησιαστής 3:7

 

Το πιο σημαντικό δώρο που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι η αυτο-εκτίμηση.

Έρευνες έχουν δείξει πως τα παιδιά που έχουν θετική εικόνα για τον εαυτό τους μπορούν να βγουν και να διαπρέψουν στον κόσμο. Αν ένα παιδί διαθέτει περισσή γνώση αλλά λιγοστή αυτό-εκτίμηση και πίστη στις ικανότητές του, τότε δεν πρόκειται να επιτύχει.

Σας παρουσιάζω τρεις τρόπους τόνωσης του ηθικού και της αυτο-εκτίμησης των παιδιών (ή και των ενηλίκων ακόμα):

1) Ώρα να μιλάμε:

Όταν οι γονείς καταλάβουν πως έχουν άδικο, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να πλησιάσουν το παιδί τους και να του πούνε: «Λυπάμαι – σε παρακαλώ συγχώρησε με για ό,τι έχω κάνει ή έχω πει».

Κάποιος έφηβος μου είπε πως κάποτε που ανέφερε στον πατέρα του πως δεν άξιζε την τιμωρία που του είχε επιβάλλει αντί ο πατέρας να πει «Συγγνώμη», είπε: «Είμαι σίγουρος πως στο παρελθόν έκανες κάτι κακό για το οποίο δεν σε τιμώρησα, γι’ αυτό η τωρινή τιμωρία ισχύει για τότε». Το παιδί ένιωσε ταπεινωμένο και ανάξιο. 

Λέγοντας «συγγνώμη» στα παιδιά μας όταν κάνουμε λάθος, επιτυγχάνουμε μεταξύ των άλλων:

Α) Να κερδίσουμε το σεβασμό τους. Τα παιδιά συνειδητοποιούν πως οι γονείς τους είναι αρκετά δυνατοί και διαθέτουν αρκετή αυτο-εκτίμηση για να παραδεχτούν το λάθος τους κάτι που δυναμώνει και την εμπιστοσύνη απέναντί τους.

Β) Να μάθουν τα παιδιά πως αν οι γονείς τους λένε συγγνώμη, το ίδιο μπορούν να κάνουν και αυτά χωρίς να πρέπει να βρίσκουν δικαιολογίες για να ξεφύγουν από μια δύσκολη κατάσταση.

Γ) Το πιο σημαντικό, προικίζουμε τα παιδιά με αυτο-εκτίμηση, δείχνοντας τους πως δεν είναι αντικείμενα, αλλά άτομα με αληθινά συναισθήματα στα οποία πρέπει να ζητά κανείς συγγνώμη, όταν τα πληγώνει με τη συμπεριφορά του.

2) Ώρα να μην μιλάμε:

«Αφού ζεις στο σπίτι μου, θα συμπεριφέρεσαι όπως θέλω εγώ». Τέτοιου είδους δηλώσεις δίνουν στα παιδιά το μήνυμα πως είναι προσωρινοί επισκέπτες στη ζωή των γονιών τους και πως δεν αποτελούν κάτι σημαντικό. Πόσο μάλλον όταν ισχύει ακριβώς το αντίθετο: ένα παιδί είναι μόνιμος κάτοικος στη ζωή των γονιών του, αφού μόλις γίνουμε τέτοιοι παραμένουμε έτσι για πάντα. Στο γάμο μπορούμε να πάρουμε διαζύγιο ή να αποχωρήσουμε από τη διοίκηση μιας επιχείρησης, αλλά όταν γίνουμε γονείς επηρεάζουμε για πάντα τις ζωές των παιδιών μας. Πολλές φορές ακούμε ανθρώπους 60 ή 70 χρονών να συζητούν για το τι έκαναν ή δεν έκαναν οι δικοί τους γονείς και τι επιρροή είχαν οι πράξεις τους σε αυτούς.

Μια 70χρονη γυναίκα έλεγε κάποτε σε μια φίλη της: «Ο γιος μου, 45 χρονών, ξοδεύει 200 ευρώ το μήνα προς τιμήν μου. «Τι εννοείς;» ρώτησε η φίλη. «Τα δίνει στον ψυχολόγο που πηγαίνει για να μιλάει για μένα».

Μια θετική συνήθεια των γονιών είναι να λένε συχνά στα παιδιά τους, «Είσαι κομμάτι του εαυτού μας, όλα όσα έχουμε ανήκουν και σε σένα, είμαστε ευλογημένοι που σε έχουμε στη ζωή μας». Τέτοιου είδους εκφράσεις που αποστέλλονται σε τακτική βάση, δίνουν πολύ δυνατά μηνύματα σχετικά με τη σημασία του παιδιού και ανεβάζουν την αυτο-εκτίμησή του.

3) Ώρα να σιωπούμε:

Έχω ακούσει πολλούς έφηβους να λένε: «Οι γονείς μου δεν με γνωρίζουν πραγματικά – νομίζουν πως είμαι ακόμα 8 χρονών και δεν καταλαβαίνουν πόσο έχω αλλάξει, πόσο έχω μεγαλώσει». Συχνά υπάρχει κάποιου είδους αλήθεια σε τέτοιες δηλώσεις. Ο τρόπος διαπραγμάτευσης είναι να καθόμαστε τακτικά και να ακούμε προσεκτικά αυτά που έχουν να μας πουν τα παιδιά μας.

Εάν το παιδί έχει περάσει μια σκληρή εμπειρία στο σχολείο ή στην παρέα του, όλα όσα χρειάζεται είναι να εισακουστεί. Δεν χρειάζεται συμβουλές, αλλά να νιώθει ότι είναι αρκετά σημαντικό στους γονείς του που σταματούν οτιδήποτε κάνουν για να συγκεντρωθούν σε αυτά που περνάει το παιδί τους. Αυτό αποτελεί ισχυρή ένδειξη του γεγονότος πως τα παιδιά που οι γονείς τους τα ακούν, μεγαλώνουν με πολύ πιο ισχυρή αυτο-εκτίμηση.

Συνοπτικά υπάρχουν τρεις τρόποι προώθησης της αυτο-εκτίμησης:

Οφείλουμε να λέμε «Συγγνώμη» όταν κάνουμε λάθος.

Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να λέμε «Αφού μένεις στο σπίτι μου θα συμπεριφέρεσαι όπως ορίζω εγώ».

Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να παραμένουμε σιωπηλοί και να ακούμε.