Δικαιολογίες
Του Γιαακόβ Λίντερ
Ως έφηβος, πολλές φορές είχα φτάσει αργοπορημένος στην τάξη. Όταν ο καθηγητής με ρωτούσε γιατί, πάντα είχα μια καλή δικαιολογία: στομαχόπονος, πονοκέφαλος, δεν χτύπησε το ξυπνητήρι.
Μια μέρα ο καθηγητής με κοίταξε στα μάτια και μου είπε, «Οι δικαιολογίες μπορεί να σε κάνουν να πεθάνεις!». Η φράση του μου προκάλεσε σοκ. Μου εξήγησε πως όταν ήταν στην ηλικία μου σπούδαζε σε ένα γεσσιβά στην Ευρώπη όπου οι σπουδαστές μοιράζονταν σε διάφορες οικογένειες για να εξασφαλίζουν το φαγητό τους. (Αυτό ήταν συνηθισμένο στην προπολεμική Ευρώπη όπου τα γεσσιβά δεν είχαν τα χρήματα για τη σίτιση των σπουδαστών τους. Η τοπική κοινότητα δε, στήριζε τη μελέτη της Τορά αναλαμβάνοντας τη σίτιση ενός μαθητή ή περισσότερων, μία ή περισσότερες ημέρες την εβδομάδα, ανάλογα με τις δυνατότητές τους). Πολλές από τις συζητήσεις μεταξύ των σπουδαστών ήταν για το φαγητό τους. Κάποτε ένας παραπονέθηκε πως το πόριτζ ήταν η μόνη τροφή που έτρωγε. «Πόριτζ για πρωινό, πόριτζ για μεσημεριανό, πόριτζ για δείπνο!». Τότε ένας άλλος σπουδαστής απάντησε, «Το πόριτζ είναι μια χαρά: μπορείς να ζήσεις με αυτό. Εγώ τρώω δικαιολογίες: άλλη για πρωινό, άλλη για μεσημεριανό και άλλη για δείπνο. Το πρωί η οικοδέσποινα λέει πως ήταν πολύ κουρασμένη για να μαγειρέψει. Το μεσημέρι λέει πως είχε πάει σε επίσκεψη και το βράδυ πως δεν υπάρχει φαγητό στο σπίτι και πως η αγορά είναι κλειστή. Με το πόριτζ μπορείς να ζήσεις, με τις δικαιολογίες μπορεί και να πεθάνεις».
(Όπως λέγεται και στα Γίντισς, αυτή η τελευταία γραμμή είναι λογοπαίγνιο: κασσέ, «πόριτζ» σημαίνει και «ερωτήσεις». Η λέξη στα Γίντισς για τις «απαντήσεις», τιρουτσίμ, είναι η ίδια για τις «δικαιολογίες». Συνεπώς: «Με το κασσέ (ερωτήσεις) ζει κανείς, με το τιρουτσίμ (απαντήσεις) μπορεί να πεθάνει!». )
Η εξάρτηση είναι το κλειδί της επιτυχίας σε όλους τους τομείς της ζωής: είναι πάντα ευχάριστο να συναναστρέφεται κανείς με ανθρώπους που τιμούν το λόγο τους. Έχει όμως και μέγιστη σημασία στην ανατροφή των παιδιών διότι τους δίνει μια αίσθηση ασφάλειας ότι όταν ένας γονιός λέει ότι θα κάνει κάτι, μπορούν να βασίζονται σε αυτό 100%.
Ως διευθυντής σε σχολείο ξαφνιαζόμουν πάντα όταν παιδιά έμπαιναν στο γραφείο μου μία ώρα μετά τη λήξη των μαθημάτων κλαψουρίζοντας, «Η μαμά μου ξέχασε να έρθει να με πάρει…». Το παιδί ένιωθε εγκαταλελειμμένο και ανάξιο. Οποιαδήποτε δικαιολογία, δικαιολογημένη ωστόσο, και αν είχε δώσει ο γονιός στο παιδί, δεν ήταν ικανή να επανορθώσει τα πληγωμένα συναισθήματα.
Ενώ τα απρόοπταείναι αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής και κατά καιρούς δεν μπορούν να αποφευχθούν, απέχει πολύ από το αν αθετούμε το λόγο μας κάθε τόσο και πολύ, ακόμα και αν έχουμε μια καλή δικαιολογία κάθε φορά…
Οι γονείς που δεν επιμένουν να τηρούν το λόγο τους, χάνουν τη δύναμή τους να επιβληθούν στα παιδιά τους. Μπορεί να τους πουν, «απαγορεύεται να βλέπεις τηλεόραση για δύο εβδομάδες». Στο μυαλό του το παιδί γελά, γνωρίζοντας πως σε λίγες μέρες ο πατέρας του θα το έχει ξεχάσει. Αυτό το παιδί δεν θα πάρει ποτέ στα σοβαρά κανέναν μέτρο πειθαρχίας.
Ακόμα και αν δεν ήμασταν καλοί στο να κρατάμε το λόγο μας μέχρι τώρα, δεν είναι ποτέ αργά για να αλλάξουμε. Για να κρατήσει όμως η τελευταία αλλαγή, είναι σημαντικό να ενημερώσουμε την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέρφους μας ότι αλλάζουμε και πως από εκείνη τη στιγμή θα κρατούμε το λόγο μας. Στη συνέχεια πρέπει να αφομοιωθούμε σε αυτό. Καμία δικαιολογία δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στην εξέλιξη αυτού που είπαμε πως θα κάνουμε.
Δοκιμάστε το – πιάνει!