Είστε ευχάριστη παρέα για τα παιδιά σας;

Του Γιαακόβ Λίντερ

Ένας άντρας τηλεφωνεί στην ηλικιωμένη μητέρα του. «Μαμά, πώς είσαι;», «Όχι πολύ καλά» απαντά η μητέρα, «Νιώθω πολύ αδύναμη». «Μα γιατί μαμά;», «Γιατί έχω να φάω 38 μέρες». «Αυτό είναι φοβερό! Γιατί έχεις να φας 38 μέρες;». Και η μαμά απαντά: «Γιατί δεν ήθελα να έχω το στόμα μου γεμάτο αν με έπαιρνες τηλέφωνο».

Συχνά με προσεγγίζουν γονείς και παππούδες και γιαγιάδες που είναι θυμωμένοι από το γεγονός πως τα παιδιά ή τα εγγόνια τους δεν τους φέρονται με τον τρόπο που εκείνοι θεωρούν σωστό. Τα πιο κοινά παράπονα είναι, «Μετά από τόσα που έκανα γι’ αυτούς δεν έρχονται καθόλου να με δουν» ή «Από τότε που παντρεύτηκαν δεν μου τηλεφωνούν καθόλου ή δεν περνούν καθόλου χρόνο μαζί μου» ή «Δεν με καλούν στο σπίτι τους» και άλλα πολλά. Δεν καταλαβαίνουν πώς είναι δυνατόν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να είναι τόσο εγωιστές και απορροφημένοι από τη δική τους ζωή.

Κάποτε ένας παππούς μου είπε, «Έγραψα ένα γράμμα στον εγγονό μου που έλεγε πως η συμπεριφορά του απέναντί μου είναι απαράδεκτη. Ο γιος μου θύμωσε και μου είπε ‘Πώς τολμάς να του μιλάς με αυτόν τον τρόπο;’ Αντί να διορθώσω το πρόβλημα με τον εγγονό μου δημιούργησα και άλλο με το γιο μου».

Κάποτε άκουσα και αυτή την εκδοχή: Τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας έμαθαν από το παράδειγμα τους, πως ο γονιός φροντίζει για το παιδί. Δεν μπορούσαν όμως να γίνουν το παράδειγμα για τα παιδιά τους στη φροντίδα των γονιών αφού οι ίδιοι δεν είχαν γονείς! Απλά μιλούσαν γι’ αυτό το θέμα. Όπως ξέρουμε όμως, τα λόγια δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικά με τις πράξεις. Δεν είναι το ίδιο φυσικό για τα παιδιά να φροντίζουν τους γονείς τους, όσο για τους γονείς να φροντίζουν παιδιά. Ίσως γι’ αυτό η εντολή «Τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου» να χρειαζόταν να γραφεί στις Δέκα Εντολές και να αμειφθεί με μακροζωία. 

Κάτι άλλο που δεν πρέπει να ξεχνάμε: Αποτελεί φυσική αντίδραση για μας να αμυνόμαστε τη στιγμή που κάποιος μας ασκεί κριτική. Πιθανόν να προσπαθούμε να αποφύγουμε ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε άβολα. Υποσυνείδητα θα αποφεύγουμε μέρη όπου μας κάνουν να νιώθουμε ένοχοι. Είναι σαν τη λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε: αυτά που μας δυσκολεύουν καταλήγουν στο τέλος της λίστας και μεταφέρονται από τη μια μέρα στην άλλη και από τη μια εβδομάδα στην άλλη.

Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να τηρούν τη Μιτσβά του σεβασμού προς τους γονείς, πρέπει πάντα να προσπαθούμε να τους δίνουμε το ελαφρυντικό της αμφιβολίας; και να τα κρίνουμε ευνοϊκά, ελπίζοντας πως αυτό θα κρατήσει ανοιχτές τις γραμμές επικοινωνίας και θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε μια καλύτερη σχέση με τους αγαπημένους μας. Αν μετατρέψουμε το χρόνο που περνούν μαζί μας σε ευχάριστη εμπειρία, πολύ σύντομα θα τους δούμε να σχετίζονται μαζί μας όχι μόνο από καθήκον, αλλά από μια αληθινή επιθυμία για την οποία αδημονούν.

 

Δοκιμάστε το – πιάνει!