O πονοκέφαλός μας 

Του Γιαακόβ Λίντερ

Κάποτε δίδασκα σε μια τάξη με παιδιά 8 ετών όπου υπήρχαν και δύο δίδυμες. 

Μια μέρα άργησαν να έρθουν στο μάθημα. Όταν ρώτησα τη μία τους «Γιατί αργήσατε σήμερα;», αυτή κοίταξε την αδερφή της, η αδερφή της κοίταξε εκείνη και τελικά είπε: «Είχαμε πονοκέφαλο».

Αυτή η δυναμική απάντηση με βοήθησε να στηρίξω οικογένειες που περνούσαν κρίση, μετά από πολλά χρόνια.

Αυτό που πραγματικά έλεγε το μικρό κορίτσι ήταν πως αν η μία αδερφή είχε πονοκέφαλο είχε και η άλλη και πως και οι δύο μαζί μετέφεραν το βαρύ φορτίο.

Αφιέρωσα αρκετό χρόνο σε μια οικογένεια τα παιδιά της οποίας είχαν πικρό παράπονο για τον πατέρα τους: «Είναι πολύ νευρικός και οξύθυμος τελευταία. Έχει πολύ άγχος με τη δουλειά του, εργάζεται περισσότερες ώρες και όταν γυρίζει σπίτι είναι ράκος και ξεσπά όλη την πίεση που έχει δεχτεί, στην οικογένειά του. Είμαστε φυσιολογικά παιδιά που κάνουμε φασαρία και καλούμε φίλους στο σπίτι, αλλά αυτό δεν αντέχουμε άλλο. Τι να κάνουμε;» ρωτούσαν.

Η απάντηση του πατέρα ήταν: «Περνώ τις πιο δύσκολες ώρες που έχω περάσει ποτέ στην καριέρα μου και δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια από την ανησυχία και την αβεβαιότητα για το μέλλον μου. Αυτό με έχει καταβάλλει ολοκληρωτικά! Και οι δικοί μου κάνουν τη ζωή μου δυσκολότερη με το να παραπονιούνται αντί να με στηρίζουν».

Υπέθεσα πως χρειαζόταν να καθίσει με την οικογένειά του και να μοιραστεί μαζί της τις προκλήσεις (όχι προβλήματα) που αντιμετώπιζε εκείνο τον καιρό καθώς και τις επιπτώσεις τους σε αυτόν. Μερικοί άνδρες έχουν πρόβλημα με αυτό, δηλαδή από πάροχοι και δότες να γίνουν ξαφνικά το ευάλωτο μέρος και να ζητούν συναισθηματική υποστήριξη από τη γυναίκα και τα παιδιά τους. Το σωστό όμως είναι να δείχνουν πως είναι ανθρώπινα πλάσματα με συναισθήματα και σε δύσκολους καιρούς να ζητούν τη στήριξη της οικογένειάς τους.

Μπορείτε να ζητάτε από τους άλλους να σας βοηθούν – είπα στο σύζυγο και πατέρα – μόνο αν είστε έτοιμος να ανοιχτείτε σε κάτι τέτοιο, παραμερίζοντας το Εγώ σας. Ζητήστε από τα παιδιά και τη γυναίκα σας να σας προτείνουν πράγματα, αν έχουν, που θα φέρουν λίγη ηρεμία, γαλήνη και χαλάρωση μέσα στο σπίτι. Ερευνήστε πιθανούς τρόπους τιθάσευσης του άγχους, όσο η υπόλοιπη οικογένεια θα σας δείχνει περισσότερη στήριξη και κατανόηση. Όλοι θα είναι πρόθυμοι να κάνουν το άλλο μέλος να νιώσει άνετα αν καταλάβουν τι είναι αυτό που τους ζητείται. Αντί να τους κάνετε μέρος του προβλήματος, καλέστε τους να γίνουν μέρος της λύσης του.

Αυτή η άσκηση διδάσκει επίσης τα παιδιά (κυρίως τα αγόρια) πώς να νιώθουν άνετα και ακέραια όταν εκδηλώνουν και μοιράζονται τα αισθήματά τους. Ο καταμερισμός αυτής της δύσκολης εμπειρίας θα δυναμώσει τον οικογενειακό ιστό αντί να τον καταστρέψει. 

Μερικοί γονείς ίσως βρίσκουν δύσκολο να μοιράζονται τις προκλήσεις με τα παιδιά τους, διότι θέλουν από αυτά να διατηρούν το αίσθημα της ασφάλειας απέναντί τους. Θέλουν να έχουν την εικόνα, «Μπορώ να τα καταφέρω σε όλα κι τίποτα δεν είναι δύσκολο για μένα».

Στο άλλο άκρο υπάρχουν γονείς που μοιράζονται όλες τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τις αδυναμίες της σχέσης τους, με τα παιδιά τους.

Όπως και όλα στη ζωή, ο μέσος δρόμος είναι η καλύτερη λύση.

Είναι σημαντικό να μαθαίνετε στα παιδιά σας πως στο ταξίδι της ζωής προκύπτουν διάφορες δυσκολίες. Πρέπει με σοφία να επιλέγουμε τι θα μοιραστούμε μαζί τους και τι όχι. Οφείλουμε να τους εξηγούμε ότι σε χαλεπούς καιρούς η οικογένεια πρέπει να παραμένει ενωμένη και όλοι να προσφέρουν τη βοήθειά τους στο μέλος της που αντιμετωπίζει τη δυσκολία. Όπως ακριβώς και στο ανθρώπινο σώμα, όταν ένα όργανο πληγωθεί, ο εγκέφαλος του στέλνει επιπλέον αίμα για να το θεραπεύσει.

Δοκιμάστε το - πιάνει!